insana kendini değersiz hissettiren şeyler

anne veya babanın siz büyüme çağındayken, bir şeyleri yeni yeni öğreniyorken sizi eksikliklerinizle yaftalaması.

kim olursa olsun kendisiyle konuşurken başka şeylerle meşgul olması ve sözümü kesmesidir. kendimi değersiz hissettiğim an meclisteki herkes değersizleşir. değersizleştiririm.

gelmiş geçmiş trilyondan çok insan, evrim, belirsizlikler, vasıfsızlık bilakis en vasıflının bile evrende işgal ettiği yerin, öneminin; evrenin büyüklüğüyle mukayyese edince yok olması...

peki bunlara rağmen neden yaşar insan? neden öldürmez kendini?

insan akledemez de ondan. bu bizim algıladığımız. hakikat ise belki de bundan çok farklı. bu zahiri olmayan sebebi.

insan haz aldığı için yaşar, haz almak için uğraşırken taş bile taşısa gıkı çıkmaz ve çok önemli işiyle meşgul olduğundan da aklına bu fikirler gelmez. insan bu yüzden yaşamaya devam eder hiçbir değerinin olmamasına rağmen, aslında resmen hiç olmamasına rağmen.

aaa sey değil mi bu?
-narsist insanlar...

bir kuyrukta, sıranın ne zaman kendisine geleceğini bilmeden beklemek,
sonu belli olmayan bir toplantıda bulunmak.

şüphesiz ki ayakkabısına bakmaktır. isterse dünyanın en pahalı ayakkabısı olsun, ayakkabıya bakmak küçümsemektir.

tonlarca şey var. ama en kötüsü bir gün ölürsen çoğu kişinin bunu fark etmeyeceğini, fark edenlerin bir süre sonra unutacağını ve bir daha kimsenin seni hatırlamayacağını bilmek.

tanımının uçurulması der çeker giderim.

hayatımdaki insanların bana vakit ayırmaması. ister annem olsun ister arkadaşım kaliteli vakit geçirmek isterim. öyle alalade şekilde beş on dakika konuşup ben sana vakit ayırıyorum diyen insanlar değersiz hissettiriyor.

yazamamak. yazamıyorum sözlük. yazma kabiliyetimi yitirmişim. günde 15 kez sözlüğe giriyorum ama asla tanım yazamıyorum eskisi gibi. önceden içimde yagami light 'ın* ayrı bir sesi vardı sanki. o düşünüyordu, çok seri düşünüyordu ve ben de yazıyordum. şimdi herkesin gördüğü, bildiği halimle düşünüyor ve yazıyorum. ulan ben önceden tırnağım kırılsa gelip burada edebiyat parçalardım. yeni açılan bir başlıkta ikinci tanımı kapardım. ne bileyim işte herkeslerden önce beklenen espriyi ben yapardım. artık yapamıyorum. adeta kalbiniz benimleymiş kadar sessizim. bu da bana kendimi değersiz hissettiriyor. yani bir yazar olarak.

üff çok dramatize ettim, ağlamaya gidiyorum.

başkalarına kepçeyle verilen değerin ona çay kaşığı kadar bile verilmemesi.

yazdığı basit bir mesajın bile haftalar sonra görülmesi.

kendini önemli veya değerli sanırken önem verdiğin insanların gözünde sadece bir angarya olmak. istatistik olmak.

hiç olmak.

zihniyet olarak benimle uyuşmayan biriyle zaman geçirmek.

cips kola

değer verdiği biri tarafından yok sayılmak.

örnekleyelim:
doğor vordoğoo ğğöö

görmezden gelinmek.

aidiyet duygusunu yitirmek insanı değersiz hissettirir. başkalarınca kabul görmemek, örselenmek, yalnızlığına sürüklenmek, haline üzüldüğü halde buna aldırış bile edememek, yalan söyleyerek kabul edilmeye ve var olmaya çalışmak... kısacası kendin olamamak, kendin gibi davranarak hiçbir yere ait olmamak, olamamak. bu insanları toplumun, ailenin ve arkadaş ortamının tutumu ya da onun veya etrafındakilerin psikolojik baskıları ve sorunları bu hale getirir. üzücüdür evet. bu durumu hakan günday kinyas ve kayra romanında ne de güzel özetlemiş:

"hiçbir yere ait olmayanları çok iyi tanırım. her yere aitmiş gibi davranırlar. ama uyuyabilmek için yapmayacakları şey yoktur. yalanlarını kendilerine unutturmak için..."