acizanefikrim yazar profili

öyle bir geçer zamankinin bir sahnesinde, ali, cemileyi lunaparka götürür, sevgililik dönemlerinin en coşkulu zamanlarından biri olsa gerektir, eğlenirler ve sonra fotoğraf çektirirler. cemileyi oturtur sandalyeye, cemile çekingen durur biraz, ali de yanına çekinerek gelir ve elini omzuna atar o sırada fotoğrafçı 3 ten geriye doğru saymaya başlamıştır. son saniyesinde ali, 'benimle evlenir misin cemile?' diye sorar ve hemen kameraya sırıtarak döner, o sırada cemilenin kameradaki yüzü oldukça tatlı ve komiktir..

çok hoşuma gitmişti.

otobüs metro gibi toplu taşıma araçlarında uzun uzun ve sanki tek başınaymışçasına keyfi muhabbet edilmez. böyle bir kural yoksa da bundan sonra olmalı.
her gün metro seyahati yapan biri olarak bu durumdan feci şekilde muzdaribim.

karşı cins anlamında düşünecek olursam benim için ilk tercih bir kafe olmazdı. yürünebilecek, gezilebilecek, sürekli göz teması kurmak zorunda bırakmayacak, geçilen yerlerden de konuya dahil edilebilecek unsurların olduğu, yerine göre oturmaya imkan tanıyacak, bir yer olurdu. bu şekilde tarafların kendini daha iyi ifade edebileceğini düşünüyorum.
t: buluşulacak kişiye göre değişebilir sorunsal.

ne zaman küçük bir ıslak mendil paketi açsam, ilkokuldaki beslenme çantamdaki annemin yaptığı sandeviçin kokusunu alırım. her yemekten sonra o beslenme çantasından ıslak mendil çıkardı ve domates peynir kokusu eşliğinde ellerimi silerken sanırım zihnimde sandeviçimle özdeşleşen bir koku kalmış. bu sabah bunu hatırladım.

evcilleştirdiğini zannettiğiniz muhabbet kuşunuzun sakin sakin elinizde durup masum masum masum yüzünüze baktığı anda dayanamayıp minik kafasından bir öpücük vermek için dudaklarınızı öne doğru götürüp de yaklaştığınız tam o anda tek hamleyle dudağınızı keskin gagasıyla tutup bırakmadığı, acıdan kıvrım kıvrım kıvrandırdığı andır. ilk ve son öpücüğüm olarak kaldı.

bekle beni döneceğim ben
çok çok bıkmadan bekle
sarı yağmurların hüznü basınca
kar basıp kavururken
kızgın sıcaklarda bekle
uzak yerlerde mektuplar kesilince
bekle beni
birlikte bekleyenlerin beklemekten usandığına bakma bekle
bekle beni döneceğim...

benim için ara ara defterimde dönüp okuduğum, konstantin simonov'un eşine cepheden yazdığı şiir.

gün içinde 7/24 ellerin buz gibi olması.

erkeklerin asla ve asla kıymet bilmediği kadındır fikrimce.

yeni ve hoşuma giden bir müzik tarzıyla karşılaştığımda yeni bir insan tanıyormuş gibi seviniyorum. artık her ne kadar iletişimimiz olmasa da kısa süre önce beni böyle yeni parçalarla tanıştırdığın için teşekkür ederim.

sadece bir çay istediğiniz kafede yanında saçma sapan alakasız ve lezzetsiz ayrıca çayın fiyatını 3 e 4 e katlayan 1 adet kurabiyeyi tabağın kenarına sıkıştırmaları.

manzarası güzel olan yerlerde yalnız gezen yaşlı teyze ve amcaların kendilerinin fotoğrafını çekecek kimseler olmadığından o an denk geldiklerinde çok nahif ve ponçik bir şekilde fotoğraflarını çekmelerimi istemesi. çektikten sonra ise minnettar bir şekilde teşekkürlerini edip mutlu olmaları. onların o kibar davranışları, özellikle yaşlı olan kibar teyze ve amcalar pozitif hissetmeme sebep oluyor.

şöyle olsa/yapsaydım nasıl olurdu? tarzı cümlelerin artık geri gelmeyecek versiyonlarını düşünerek anı harcamaktan vazgeçmek.
başarabilmiş değilim henüz.

insanda farkındalık oluşturacak videolarıyla dinlemekten her zaman zevk aldığım ve çok sevdiğim, fikrimce de pek tanınmayan bir sosyolog, yazar. özellikle insanlar arasındaki ilişkilerde günlük hayatta sarf edilen cümlelerin ne gibi anlamlara geldiğini, zihnimizde ne gibi değer yargıları oluşturduğuna dair kendimde farkındalık yaratmaya yardımcı olmuş bir kişidir kendisi.

bu sabah, içerisi güneş gören bir evde uyandım. kendi yaşadığım evim, hiçbir zaman içeriyi tam aydınlatan hatta yüzüme dahi güneş ışığı ulaşamayacak kadar ters bir konumda olduğu için bu evler beni uyandığım zaman inanılmaz huzurlu hissettiriyor. hatta farkettim ki kendi evimden sonra uzun süre göneş gören bir yerde kaldığımda psikolojikmen dahi bazı düşüncelerim değişebiliyor. aslında belki de hiç farkına varmadığımız bu nimet, benim için yokluğunda çok anlam kazanıyor.

kendimce yaptığım bir tespit olarak şunu söyleyebilirim ki, bu insanlar değer verdiği kişiyle konuşmaktan usanmazlar. her daim konuşacak konuları vardır. konuşmasalar bile sessizken de mutludur, temas içindedirler. okuldan gelir gelmez yanımda bitip üzerimi değiştirmemi beklemeden bana sarılan, sonra tüm gün okulun nasıl geçtiğini bıkmadan anlatan kardeşimden yana yaptığım tespit budur. ayrıca her buluşmamızda konuşulacak konumuz hiç bitmiyormuş gibi hissettiğim arkadaşlarım da buna örnektir.
bunun yanı sıra bu insanlar sizin davranışlarınızı da gözden kaçırmazlar. yüzünüzdeki mimiklere göre ne hissettiğinizi anlayıp sizi konuşturur, sizi mutlu etmenin yollarını ararlar. bunu hissettiğiniz insanları kırmayın. çünkü bu insanlar nimettir.

fiyatının 2.20 ye çıkarılarak ne yaptıklarını ve neyi amaçladıklarını merak ettiğim ürün.

içimden geçen ve bazen dışa vurmak istediğim, nedensizce paylaşmak istediğim cümleler için gayet uygun bir ortam. sokakta yürürken kimseyi durdurup aslında şöyle düşünüyorum, bunu hissediyorum diyemiyceğimi biliyorum. ve bazen de sokakta yürüyen insanların kafasından geçen düşünceleri merak ediyorum rast gele. bu insanların aslında genellikle burada ve bu gibi yerlerde olduklarını biliyorum. insanların iç dünyalarına ait fikirlerini buralarda görebiliyorum. bazen okuması, bazen paylaşması zevkli oluyor. ama nihayetinde bir işe yarıyor mu diye sorarsak uzun vadede bir etkisi yok. kelimelerin var olduğu sanal bir kalabalık yalnızca.

mutsuz bir aile ortamında yeni bir kardeşin geleceği haberiyle bir şeylerin tekrar yoluna gireceği düşüncelerinin uçuştuğu zihinler..aklımda direkt kendime ait bir odamın olmadığı şeklinde canlanan evimiz.. ama buna rağmen minik bir dolaba sıkış tepiş yerleştirdiğim kitaplarım.. severek çalıştığım derslerim.. ozamanlar üzülsem de hayatımda ne denli etkiler bırakacağını bilmeden unutuşum.. bahçemize her gün gelen ve sıkılmadan sek sek, dama, saklambaç, top oynadığımız yusuf.. - hala şimdi de ara ara notlar aldığım- pembe günlüğüm ve iyi ki dünyaya gelen kardeşim.. 2008 yılı aklımda bunları canlandırıyor.

geçmiş zamana sık sık giden, kimi zaman bundan muzdarip kimi zaman da memnun olan biri olarak, hoşuma giden durum. bazen 2 ay önceki bazen sözlüğe ilk kayıt olduğum zamanlardaki entrylerime gidebiliyorum ve okuyup vay be ne doğru/güzel yazmışım falan dediğim oluyor bu şekilde.