insanın kendine kızması

insanın kendini değerli görüp sevmesi kadar faydası olmayan yaralayıcı bir tutumdur. insan değerli ve şerefli bir varlıktır. çünkü allah'ın vahyine muhâtab olmuştur. kendini değerli bilip, ona uygun hareket etmeye çalışan kimse, arada bir sendelese bile ahlâkın ve doğruluğun güzergâhını yitirmez. kendini devamlı değersizleştiren, yerden yere çalan biri ise ''zaten her şeyi kaybetmişim; artık benden adam olmaz, inceldiği yerden kopsun'' anlayışına ve şeytan iğvâsına daha mütemâyildir.

insanın kendini muhâsebe ve murâkabeye tâbi tutması ise kendine kızmasından farklı bir disiplin olup pek hoştur. bu şekilde insan hem bütün insanlar gibi kusur ve hatadan müstağnî olmadığını anlar hem de eksikliklerini görebilme yeteneğine kavuşur, bunları gidermek için gayret eder.