insanlara hakareti marifet sanmak

güzel bir üslupla tartışamayan insanların girdiği durum.

marifet sananların zayıflıklarından kaynaklı durum.
hayatını 200 kelime ile devam ettirebildikleri için yakında isviçreli bilimadamlarının araştırma konusu olabilirler.

temiz bir dayağı hak etmek demektir.

(bkz: konuşanlar) (bkz: hasan can kaya)

son yıllarda moda olan.

ben herkesle her konuda tartışırım ama karşımda da üslubunu koruyarak tartışabilen insan görmek isterim. küfür mü? âlâsını ederim. hakaret mi? âlâsını bilirim. laf sokmak mı? en iyisini yaparım.

ama neden yapayım? insan değil miyiz biz? hayvandan en belirgin özelliğimiz düşünebiliyor oluşumuz, beynimizi yüksek oranda ve etkili şekilde kullanışımız değil mi? yaban hayvanları gibi birbirimizi parçalayacağımıza insan gibi iletişim kurmamız gerek.

yok ille de küfür, hakaret ederim diyen varsa kendisine karşı tavrım ekteki gibidir:

insanlarla iletişim kurma yetisi olmayan, her bir işini hakaret ile daha iyi ve hızlı yaptırabileceğini düşünen eğitimsiz birey davranışıdır.

eğitimli olsa hakaret etmenin başta makul ve uygun olmadığının farkına varır ve ona göre diğer insanlara hoşgörü ile yaklaşır, ancak eğitimsiz olmasının verdiği cehalet halinden bu ve bu gibi insanların hakaretvari konuşarak insanları hayattan soğutmaya çalışması kendilerinin "eğitim" ve "ahlak" anlayışına göre doğaldır, onlara göre "norma" uygundur.

eğitimli ya da eğitimsiz olmakla alakalı olmayan durum. utanması ve empati yeteneği olmayan , aile terbiyesi almamış kişiler yapar genelde bunu.

hakaret etmek marifet değil bir cevaptır kustaha mustehakdir. bireyi aslında suçlu durumuna sokup sonra da kenara geçip göbeğini kasimakla bu işler yürümez. hatir bitti elbet birgün.

marifet dediğin süslü bir kelime asıl sen kabahata sor bakalım neren güzel diye.

yaratıcı ve seviyeli hakaretler bana göre öyle. çünkü o şekilde söverken sinirin gidiyor. onlar ağzından çok büyük küfür ediyormuşsun gibi ciddi ve sert çıkıyor ama dediğin şey mesela: "içecek bardağına düşmüş sinek!, ebeye totoyla kafayı karıştırtan insan!, plasenta suyuna klozet suyu karışmış yaratık!" vs. olunca ciddiye almıyorlar. utanmaz olanlar gülüyor bile. bir ağız tadıyla hakaret ettirmiyorlar. ve bazen abilerimle böyle hararetli tartışmaya girenlere sövmek için ağzımı açtığım an biri (iki abim var) tarafından kapatılıyor. abimlerime yanımda böyle davranmaya utanmazlarken ben niye sövmekten utanayım? yandan yandan sıvışsam sevinirler ama onlar beni sınırlamaya çalışırken hiç sevindiresim gelmiyor. kaç kez parmaklarını kanatacağım raddede ısırdım ama yine ellerini çekmiyorlar. düşman duran insanlar içinde tartaklamakta istemiyorum. "tamam konuşmayacağım." hareketini yapınca bırakıyorlar sadece. ama sinirim böyle tavan yapmış oluyor ve "ne oldu lan, niye uzaklaştın korktun mu?" diye alaya aldıklarında ben bir defasında direkt "abim tezekten ne korkacak, fabrikadan taze çıkmış gibisiniz. kusmamam için burnumu tutuyordu sadece." deyince kısa bir sessizlik ve sonra onun taklidini yapıp "ne oldu lan, niye sustun korktun mu?" demiştim.
ağza el kapanmasından nefret ederim, bir de bu basit insanlar yüzünden oluyorsa nefretim katlanıyor. 2'ye 3'üz ondan biraz rahatım. ve onları da tanıyorum diye. büyük laflar etmeyi seven ama üflesen uçacak türler var ya onlardanlardı. yoksa sevgili abimleri tehlikeye sokacak değilim. hoş onların tehlike anlayışı sadece benden ibaret. normalde parmak kopartacağım şey de biraz kan toplatacak kadar ısırıyorum, parmağı sağlam durduğu için sevinmesi lazım ama beyefendiler çok memnuniyetsiz ya. bir gün çok fena sinirlenip ikisini dövdürmeyi hiç aklımdan geçirmedim (!).
sonra sebebini öğrenmiştim "üzülme diye söylemek istemiyorduk ama kavgada böyle sövülmez özellikle erkek kavgasında hiç. hem o insanların beyni senin sövmelerini anlayacak potansiyelde değil ve bunlardan komiklik dışında hiçbir anlam çıkarmazlar."
"ne yani şimdi ben doğrudan ona veya sülalesine sövmek yerine çok incitmeyecek şekilde sövdüğüm için bana gülüp kendini daha mı erkek sanacak? sizin türe bu kadar gerizekalı olmayı kim öğretti anlamıyorum. hadi gerizekalı olmayı başkasından öğrenmişler diyelim akıllı olmayı niye kendileri öğrenmiyor, onlara aktarılanda bir ayıklama veya üstüne güzel şeyler katma düşünceleri niye yok? bu kadar seviyesiz ve iğrenç insanların atışmaları çok sıkıcı değil mi? eminim kavga prensipleri bile yoktur. prensip desem prens neden ip diyecek zihniyet, anladım ama yanımdaki insanlara bu tarz muamele eden kim olursa olsun müsade edesim gelmiyor. erkekte olsa size bu şekilde saldırması ve özellikle olmadık yerlerden vurmaya çalışmaları hoş değil. bunları anneleri evlat diye doğuruyor ama kuzu güllelerinden büyüyüp fil bokuna seviye atlıyorlar. çok ayıp değil mi?"
abim bu dediklerime şaşırmış, tartmış vs. ama sonda gülmüştü. ben o zaman ortaokulun ortalarındaydım. karşıdakiler lise ortası veya sonu gibiydi ama umrumda değildi. benden 2-3 yaş büyük erkekleri birkaç kez dövmüştüm. algılama olayları sözle değil cidden vurmaklaydı. onlara bile vurmak istemem normalde ki bundan nefret ederim ama o kadar sinir bozuculardı ki insan şemsiye ile koluna, bacağına veya kafasına indiriyordu. sabrımı her gün yeniliyordum ve neredeyse her gün aşıyorlardı.
"erkekçe sövmek" te cinsiyetçilik ayrıca. doğrudan, kaba ve terbiyesizce sövmenin başarı sayıldığı insanlar dönemi. büyüttükleri erkekliğin ne kadar minik olduğunu ne zaman anlayacaklar acaba?..
büyüdüm ve hâlâ öyle söverim ben. kendini çok bozana kolay kolay karşılık vermem. bu basit küfürlerin altında kalacak kişilikleri var çünkü. başta "sana bok desem, canım bok kelimem bana küser. sana bok demek, bok ziyanı olur. o yüzden lütfen (!) en azından herkes gibi bir olamadıysan hadi iki bok ol. çift haneli bok sayısı kelimemin kalitesini etkiliyor. bok çok kaliteli bir kelime ve çizgisini bozmak istemiyorum." gibi sözler eder bırakırım. bok ve türevlerini kullanmayı seviyorum ama anlaşıldığı üzere herkese değil. :p

akillara discord sunucularindaki kufurlesme odalarini getiren baslik. ne gunlerdi be.