atatürk'ü sevmemeyi marifet sanmak

böyle çok insan var. ne kadar insan denebilirse. yaşayan liderlerine taparlar. ölmüş liderlerine laf atarlar. durduramazsın. marifet gibi anlatırlar. o rakı içiyordu onu sevmiyorum dinsizdi, mülhiddi derler. akşamına efes'i boylarlar. her türlü kötü davranışı yapar ama söz konusu atası oldu mu, kendisinin de o eleştirdiği davranışı yaptığını unutur, allahsızca saldırırlar. birini sevmeyebilirsiniz. ama hiç tanımadığınız birinden durduk yere nefret ediyorsanız ve o sizin hayatınızı kurtardıysa, şöyle bir klavyeyi itip, içi boş başınızı ellerinizin arasına alıp bir sorgulamalısınız...

(bkz: damlarına koyayım onların çok ayıp ediyorlar)

sevmeyi marifet sananların yanında devede kulaktır.

yahu içtiği rakı da dini de umrumda değil. afiyet olsun daha da içseymiş. bana ne? ben yaptığına bakıyorum. icraatına da saygı duyuyorum. ama icraatından ötürü sevmek için bir neden göremiyorum. nötrüm yani. sevecek ya da sevmeyecek kadar tanımıyorum. açıkçası canım atam ah seni çok seviyorum söylemleri de bana şov geliyor. ne yapıyorsunuz mesela görünce büstünü mü öpüyorsunuz? fotoğrafına mı sarılıyorsunuz? sevdiği şarkıları açıp bir küçük mü deviriyorsunuz?

marifet değil tercihtir. haa bana göre saçma ve gereksiz bir tercihtir orası ayrı. neticede bir tercihtir. saygısızlık yapmadığı sürece her türlü istediğini yapabilir.

ben mustafa kemal atatürk’ü severim onun damına pisleten kuşun kanadını si****rim.

hah aynen şu şekil.

cahilliktir, aptallıktır, bir askerin ülkesi için çırpınışını bilmemektir, okumamaktır, inkar etmektir.

...bunu yeni/sözde solcular, yetmez ama evet akımına kapılanlar büyük gururla paylaşırken, şeriat nidalarına doyamayanlar da nefret dolu şekilde yaşıyorlar yani başlıktaki durumu... sevmeyen bilmem nereye gitsin, gibi faşizan söylemler de bence o gruptakilerin tavrı kadar itici, atatürk evrensel bir değer, geometriden, siyasete, askeri donanımdan kültürel değerlere dek özel, katkı sağlayan ve sonsuz takdir edilesi bir lider. bağımsızlık mücadelesi veren tüm az gelişmiş toplumlar için bir ibret öyküsünü sağlam bir destekle yazan kişi, benim kırmızı çizgim, ama benim çizgim. saygı duymayıp hakaret etmek ayrı, ama sevmiyorsa sadece sebebi tartışılır, yoksa bu kafalar değişmez, net...

mustafa kemal atatürk'ü sevmemek vatana ihanet etmeye eşdeğerdir.

sivas' tayım turistik gezi yapiyorum çifte minare gök medrese derken sıra sivas konresinin yapıldığı binayi dolaşmaya geldi. yanımında da kuzenimin eşi bana memleketini tanıtıyor. kongre müzesinin yanindaki açık alanda da atatürk heykeli var. *. tam atatürk heykelinin yanından geçerken -"bak sokak lambasi biz buna burda taş kafa diyoruz" dedi. parmağıyla atatürk heykelini işaret ediyordu. o denli içten o denli inarak bir marifetmiş gibi söylemişti ki bu cümleyi bir kaç dakikamın şok içinde geçmesine neden olmuştu.

sonra tabiki hızlıca bir durum değerlendirmesi; ne söylesem böyle bir tepkinin yanlış olduğu anlatabilirim ve yahut nasıl tepki versem kendi kendine anlar düştüğü durumu derken ben, baktım bizim gelinin marifeti bir cümle ile sınırlı değil devam ediyor merifetlerini sergilemeye.

o gün bir bahane ile orada ayrıldı yollarımız. bu onu son görüşümdü.

demem o ki; sevmiyorsun onu, bu senin bilgi birikiminin bir sonucu. ama hakaret ve hakaret dozundaki artışla orantılı alınan haz. orda film bende kopmuştu zaten.

böylesi bir konuda fikir özgülüğü savunucusu olamıyorum. çünkü bana amaç hiçbir zaman masum bir fikir ayrılığı gibi gelmedi.