işe gitmekten nefret etmek

normal bir duygu. işe gitmek bir insanın olabileceği en üzücü nokta. birilerinin para kazanması için 5-6 gününüzü satıyorsunuz ve karşılığında hafta sonunu kazanıyorsunuz. maaş konusu en güldüğüm şey bu arada verilen parayı sanırım 120 saatin karşılığında size verilen 48 saatte harcıyorsunuz. parayı kazanan asıl kişi haftadaki 168 saatin minimum 150 saatini istediği gibi geçiren kişidir.

edit: evet çalışmaktan da nefret ediyorum bu arada. kimse gelip işleyen demir ışıldar mavalını okumasın. işleyen demir paslanır kardeşim paslanır.

çalışmaktan nefret etmek. çalışma koşullarından nefretm etmek gibi uzatılabilir. şahsen ben para kafa rahatlatmak amacı veya beni geliştirecek hiçbir şey için uğraşmam.

eğer iş değiştiremiyorsanız yaşamakla lanetlenmişsiniz demektir. yaşamak öldürür çünkü. kulağa ironik geldi, farkındayım ama gerçek bu. bir insan işinden nefret ediyorsa o hayat geçmek bilmez, köleliğe döner. sırf bu korkum yüzünden bunca yıl adam akıllı bir mesleğe meyledememiştim. baktım edememe durumu bende bir sendrom haline geldi öğrenciliği meslek edindim. çünkü o çekilir bir şeydi. ölene kadar okuyacağız artık kaçış yok. doktora, moktora derken ver elini ordinaryus... düşünün ne kadar iğrenç bir şey işe gitmekten nefret etmek. hayatı çekilmez kılar.

(bkz: işkence çeşitleri)

sevdiğin işi yapmamakla eş anlamlı bir cümle...