ışık değişmiş

hüzünlü bir yves bonnefoy şiiri

görmüyoruz artık birbirimizi aynı ışıkta,
artık gözlerimiz aynı değil, aynı değil ellerimiz.
ağaç daha yakın ve kaynakların sesi daha canlı,
adımlarımız daha derin, ölüler arasında.

olmayan tanrı, koy elini omzumuza,
geri dönüşünün ağırlığıyla tasarla bedenlerimizi,
bu günleri ve gölgeleri, bu kuş çığlıklarını, bu koruları,
bu yıldızları ruhlarımıza katmayı bırak.

bir meyve yarılırcasına vazgeç kendinden bizde,
erit bizi kendinde. göster bize
aşksız sözcükler arasında ateş saçmadan düşmüş, ve sadece
ama sadece yalın olanın esrarlı anlamını.