isimle hitap etmek

çoğu insan için kendisine isimle hitap edilmesi o kişiye resmi ve soğuk gibi gelse de isimle etmek; o insanı önemsediğinin, değer verdiğinin, bazen kendinle eşit gördüğünün göstergesidir bence.

artık ‘kanka, reis, abla, abi, minnoş, müdür, reis, babuş...’ şeklinde hitaplara o kadar alıştık ki biri ismimizi söylese bir gerginlik oluşuyor, sevgililer arasında sırf bu yüzden maraz çıkmaya başlıyor. halbuki “bir insana verilebilecek en güzel hediye o kişiye ismiyle hitap etmektir. “

bunla alakalı, ‘dost kazanma ve insanlari etkileme sanati’ kitabinin yazari dale carnegie, “bir kişinin ismi, o kişi için dünyanın herhangi bir dilindeki en tatlı ve önemli sestir.” demiştir.

yazışırken ve normal hayattımda asla birisiyle konuşurken ismini kullanamıyorum ki bu birisi benim için önemli olan birisi olunca böyle bir şey ortaya çıkıyor.

eski sevgilim inandına hep iki ismimi de vurgulu vurgulu söylerdi. mal yemin ederim ve iyi ki ayrılmışım.
neyse ben önem verdiğim kişilerin isimlerini kullanamıyorum çünkü söyleyecek o kadar güzel şey varken herkesin ona hitap ettiği şekilde hitap etmek beni biraz üzer.
bu beni kötü mü yapar hiç bilmiyorum ama ben böyleyim. *

genelde yaptığım eylem. lakaplardan daha çok hoşuma gider.
samimi hissettiğim ya da sevdiğim insanlara da yavrum diye hitap etmeyi severim.

sevgiliye hitap ederken en iyisidir.