iyi değilsin

biliyorum iyi değilim. fakat kimin umrunda, her zaman iyi olmak zorunda mıyız? ya da derdimizi anlatmak zorunda mıyız? değiliz, değilim. bu bu kadar basitken neden beni üzüntümle başbaşa bırakmıyorlar. eskiden olsaydı yanımda olmalarını isterdim. fakat geç kaldılar. benim ruhum paramparça olurken, her gün ölmüş köpeğimle sohbet ederken kimsenin umrunda değildim. ve artık istemiyorum da. evet belki yolun yarısındayken pes ediyorum belki yine o soğuk umursamazlığı üstüme alıp ona sıkı sıkı sarılıyorum ama böylesi iyi. benim için böylesi daha iyi. hem belki böylelikle o kişi olabilirim.

değilim. ancak iyi olmak için savaşacağım. çok geç kaldım.

hatırlattığın için saol.

yoo gayet iyiyim.

iç güveysinden halliceyim.

34 gün öncesine kadar savaştığım durum.
peki ne miydi bunu bu kadar belirli bir süre içerisinde bitiren, işin doğrusu bu bu kadar keskin bir biçimde bitmedi.
defalarca kez söylense de hiç söylenmese de almaya hazır oluşuna bağlı olarak hayatı yaşamaya dair kazandığım bakış açısıydı.
beni bu durumdan kurtaran düşünce yapısı hayatın sadece iki kuraldan ibaret bir çeşit oyun olduğunu anlamamdı. geri kalan her şey sadece uydurmaydı. bu kuralları öğrenip avantajlı duruma geçmememiz için küçüklüğümüzden beri gerek kitaplarda gerek okulda gerekse televizyon ve toplum içinde içimize olmazsa olmaz diye aşılanmış oysaki sadece yönetilmemizi kolaylaştırmak için ortaya çıkmış bir dizi uydurma hem de.