iyilik ve kötülüğün tam ortasında durabilen insan

mantıklı insandır. dengeleri sever.

edit: dengeyi bozuyor zaten ama ; kötülük yaparken “mutlak iyilik” için bunu yaptığına inanıyor. bir gün geliyor sonra hiç beklenmeyen bir iyilik yapıyor. hayatın akışında milyonlarca kez dengeyi bozup, tekrar dengeyi yakalıyor.

bu kadar dengesiz bir hayata rağmen hala bu konumda nasıl durabiliyorum hala anlayamıyorum.

adaletlidir.

dengededir iki tarafı da aynı şekilde beslemiştir. tehlikesi şudur ki bir gün iyi veya kötü mutlaka dengeyi bozacaktır. seçimler söz konusudur.

kokmaz, bulaşmaz, tavşan kakası gibi bir şeydir. sevmem bu tipleri.
bazıları da dilsiz şeytan diyor. din temelli bir yakıştırma ama haksız da değil.
nötr olmak adına kötülüğe seyirci kalmanın işbirlikçilikten pek de farkı yok.

bir taraftır, tarafsız olmakta bir taraftır sonuçta.