41.
jim carrey çook ilginç birisi. the truman show’da yalnızca truman burbank’ı değil, halka açık bir vitrin içinde doğmuş (peep show gibi düşünün) ve hayatı boyunca sahte gülüşlerin arasında bunalmış olan kendi benliğini oynadı. hollywood'dan kaçışını, psikolojik rahatsızlıklarını bizim arda kural ile özdeşleştirdim zihnimde. hangisi daha büyük yıkıntılar yaşıyor, neden yaşıyor bilmemekle birlikte; her ikisi de hayat denen tiyatro sahnesinde, insan denilen pis varlığın sahteliğini reddetti. izole olmak, kendine dönmek bence çok büyük bir gelişim. bunu başaran insanları seviyorum.
jim carrey’yi en son izlediğim yapım, ne yazık ki hak ettiği değeri görememiş olan kidding dizisiydi. on yıl süren bir suskunluğun ve tahminimce büyük psikolojik çalkantıların ardından, bu projeyle ekranlara geri döndü. dizide, bir çocuk kanalında yıllardır neşe dağıtan ama kendi iç dünyası mahvolmuş, çocuklarından birisini trafik kazasında kaybetmiş, yengemizle ayrı yaşayan jeff pickles karakteriyle karşıma çıktı. bu adamı şu halde gördüğümde bile, hafif ağlak olan ben'in gözü dolmuştu:
palyaço metaforu, yani birilerini güldürenlerin kendilerinin gülememesi durumu beni yeterince hüzünlendiren bir olgudur. bu nedenle ve sanatçının psikolojik buhranlarına, hollywood protestliğine aşırı saygımdan ötürü hassas bakmamı normal buluyorum.
şu an google yaparak incelediğimde, kidding sonrası 2024 yılında "param yoktu" diyerek rol aldığı sonic the hedgehog 3 filmini gördüm. kendisi bu kadar da açıksözlü. "holly'den uzak kalmam iyi oldu ama para lazım gençler" minvalinde bir açıklama yapmış. sağlığı yerinde olsun da, ne yapıyorsa huzurlu olsun o yaptığı şeyde.
benim için onun gerçek zirvesi, the truman show’un sonundaki o meşhur kapıdan çıktığı andır. çünkü orda yalnızca truman olarak değil, gelecekteki jim carrey olarak da, sahte alkışlardan, kameraların gölgesinden, boktan insanlardan sıyrılıp çıkmayı başardı. bunu da, seyirciyi selamlayarak o kadar nazik yaptı ki...mesela şu replik bir orgazmdır kendisini sevene:
“olur da görüşemezsek… iyi günler, iyi akşamlar ve iyi geceler.”
jim carrey’yi en son izlediğim yapım, ne yazık ki hak ettiği değeri görememiş olan kidding dizisiydi. on yıl süren bir suskunluğun ve tahminimce büyük psikolojik çalkantıların ardından, bu projeyle ekranlara geri döndü. dizide, bir çocuk kanalında yıllardır neşe dağıtan ama kendi iç dünyası mahvolmuş, çocuklarından birisini trafik kazasında kaybetmiş, yengemizle ayrı yaşayan jeff pickles karakteriyle karşıma çıktı. bu adamı şu halde gördüğümde bile, hafif ağlak olan ben'in gözü dolmuştu:
palyaço metaforu, yani birilerini güldürenlerin kendilerinin gülememesi durumu beni yeterince hüzünlendiren bir olgudur. bu nedenle ve sanatçının psikolojik buhranlarına, hollywood protestliğine aşırı saygımdan ötürü hassas bakmamı normal buluyorum.
şu an google yaparak incelediğimde, kidding sonrası 2024 yılında "param yoktu" diyerek rol aldığı sonic the hedgehog 3 filmini gördüm. kendisi bu kadar da açıksözlü. "holly'den uzak kalmam iyi oldu ama para lazım gençler" minvalinde bir açıklama yapmış. sağlığı yerinde olsun da, ne yapıyorsa huzurlu olsun o yaptığı şeyde.
benim için onun gerçek zirvesi, the truman show’un sonundaki o meşhur kapıdan çıktığı andır. çünkü orda yalnızca truman olarak değil, gelecekteki jim carrey olarak da, sahte alkışlardan, kameraların gölgesinden, boktan insanlardan sıyrılıp çıkmayı başardı. bunu da, seyirciyi selamlayarak o kadar nazik yaptı ki...mesela şu replik bir orgazmdır kendisini sevene:
“olur da görüşemezsek… iyi günler, iyi akşamlar ve iyi geceler.”
devamını gör...