kaba olmanın aslında iyi bir özellik olması

evet, "yine geldi tespitini sevdiğim" diyeceğiniz, yepyeni bir tespitim ile karşınızda olduğum başlıktır.

öncelikle şu "kaba olmanın" derecesi konusunda bir anlaşalım; elbette burada kastedilen kabalık yok yere insanların kalbini kırmak, onlara sövmek veya terbiyesizlik yapmak anlamında değildir. bu tanımda bahsedeceğimiz kabalık, daha çok "aman ağzımın tadı kaçmasın", "aman şunu kırmayalım" diye gösterilen sahte samimiyetlere ve yapmacıklığa karşı duran kabalık çeşididir. çünkü ben bu tür davranışlardan zerre haz etmem, aile büyüklerime de her yaptıklarında kızarım.

bugünden bir misal, harika bir mangal yapmışım efendim. balıklar mis gibi pişmiş, ahtapot tam kıvamında ve rakılar hazır. oradan annem sesleniyor bana:
- "ya acaba bizim komşulara da mı versek? ayıp olur şimdi."

hemen "ne münasebet!" diye cevap verdim. ben o tüm bu canlıları bir amaç uğruna canlarından etmiş, onları saygı ve özenle en güzel şekilde pişirmiş, ve ailem güzelce ve kusursuzca bir deniz sofrası yesinler diye hazırlamış iken allah'ın salak komşusuna neden balık vereyim? zaten zerre sevmem kendilerini, ama sevsem de durum değişmiyor. zira böyle bir zorunluluğum yok.

ya da çok benzer başka bir misal, şu ana kadar kimse üzülmesin diye ikram edilen yemeği yemişliğim yoktur. o an canım istemiyorsa ve direkt sevmiyorsam o yemeği yemem, yoksa yerim. olay aslında bu kadar basit. isteyen kaba desin, isteyen öküz vallahi umurumda olmaz. sırf birileri saçma sapan şeylere alınsın gücensin diye kendi keyfimden ödün verecek değilim. bu şekilde de gayet iyi ve mutluyum doğrusu.

sanırım rezalet bir insanım...*

olması gerekendir.

örneğin iki yüzlülüğü eleştirince kaliteli olan karşı taraf bu durumu bir değerlendirir kendi içinde ve düzeltmek için adım atar.
karşında ki embesil ise yalana, iki yüzlü olmaya bir de pişkinliğini ve terbiyesizliğini ekleyerek devam eder.

denenmiş ve onaylanmıştır. peki bu beni doğru bildiğim yoldan saptırır mı? hayır. ben yalana karşıyım ve gördüğüm yerde o oyunu bozarım.

kaba olmak değil de gereksiz samimi olmamak daha doğru sanırım.

bazen kaba olmak zorunda kalınan durumlar oluyor ama onun dışında iyi bir özellik olduğunu düşünmüyorum.

seni bir toplulukta küçük balık sanmamaları kaba olmayı iyi bir özellik kılmıştır.

karşındaki ne hisseder diye düşünmeden içinde dışında ne varsa pat diye söylersin. arkadan konuşmaktan iyidir.

kaba olmanın iyi bir yanı olduğunu sanmıyorum ama hani derler ya deveye diken diye öyle insanlıktan nasibini almamış çoğu kişi için en azından.

aslında iyi olan kaba olmak değil, sınırlarını çizebilen biri olmaktır. kaba olmadan da sınır çizilebilir ama yıllardır kendi sınırlarını ihlal ettirmiş biriysen içinde biriken öfkeyle sınır çizmeye ilk başladığın zamanlarda kaba olman muhtemel.. bir de yıllardır sınır çizmemiş biriyken birden sınır çizmeye başlayınca kaba olmakla suçlanabilirsin ama kendini çok iyi tanıyorsan, gerçekten o anda kaba mıydın yoksa karşı tarafa sınır çizdiğin için kaba biri olmakla mı suçlandın, onu çözersin... ve azimle sınırlarını netleştirmeye devam ettikçe, ya etrafındakiler seni olduğun gibi kabul ederler ya da hayatından çıkarlar...