kadını elinden alınınca maçolaşan çakma don juan

aniden gelişen tatar ramazan halleri. oysa kızlar onu ıssız adam olarak tanımıştı. kaybedenler kulübündeki yayvan sesli nejat işler havası yakalamışlardı onda. olmadı meen. ele verdin kendini. hiç yakışmadı.

vardır böyle insanlar dostlarım. sokakta, barda, plajda, simit sarayında, çerez reyonundan kaju seçerken, her yerde rastlarız onlara.

çapkınlığın etimolojisini pek bilmem, iddiam yoktur o işlerde ama galiba umursamamak önemliydi bu konularda. ilk kural sorgulamamak ve duyarsız kalabilmekti sanki. sanki öyleydi be.

kalbi kırık kadınlara yaklaşır bu çakma don juanlar. hayatın her alanında olan umursamaz tavırlarını yansıtıp ilgi çekerler. ama masal bu ya, bir gün birisi çıkar o kadını bu adamın elinden alır.

ortada ne kızılacak, ne de önemsenecek bir durum vardır aslında. kadın seçim yapmıştır. o adamın daha iyi olduğunu düşünüp rüzgarda savrulan saçlarını onun koklaması gerektiğine karar vermiştir.

bizim cool don juan birden anadolu erkeği olur. "ben zaten sevdiğim kadına bi kodum mu mini etek giyemez ulan adilerr" çığlığı atar. avrat dediğin evinde oturacak der. kabullenemez içinde olduğu durumu. don juan gider, topuğa nişan almış ibrahim tatlıses gelir.

e ne ara bu kadar battın sen be güzelim? ne ara klasik müzik eşliğinde içtiğin şaraptan, bira içip ağlayan azer bülbül moduna geçtin?

demek her şey yalanmış. demek sen sadece değerli bağyan dişilerimize daha karizmatik görünmek için hiç olmadığın bir rolü oynuyormuşsun tozlu tiyatronda.

nerden baksan rezillik valla.