kadınların akşam tek başına yürüyüşe çıkamaması

bugün iliklerime kadar hissettiğim duygudur. saat çok geç değil, yürüdüğüm yolun kalabalığa yakın olmasına dikkat ediyorum. bir şey olursa sesim hızlı duyulsun diye. yanıma biber gazı almadım diye üzülüyorum. neden peki? neden ben kafam esince yürüyüşe, nerden yürüdüğüme nasıl yürüdüğüme dikkat etmeden çıkamıyorum. neden ben çıkmadan önce evdekilere haber verip ne giydiğime dikkat etmelerini istiyorum. ne giydiğim önemli çünkü olurda eve dönemezsem yol kenarında ki cesetin ben olduğumu anlasınlar diye. psikopatça düşünüyorum bunları çünkü bunları tek düşünen ben olmadığım için. ben yürüyüşe ölme taciz, tecavüz edilme ihtimalini düşünerek çıkıyorum, ben yanımda araba yavaşladığında korkudan titreyerek telefonumu sıkıyorum, ben yürürken sürekli arkama dönüyorum olurda takip ediliyorsam farkına varıp hızlanayım diye. ben niye bunu yaşıyorum, çok mu korkağım, çok mu stres yapıyorum, çok mu etkileniyorum gündemden. ben niye böyleyim biliyor musunuz, çünkü bana değebilecek ellerin korktuğu bir adalet yok. çünkü bu ülkede hayalleri alınıp yerine adalet bile konulamamış onlarca kadın, çocuk var. bana bir saatlik bir yürüyüşte bile bunu hissettiren bir sistem var.

sosyal medyanın terörize ederek dehşet duygusuna sevk ettiklerinde görülebilen tedaviye muhtaç haldir. bunu aynı dehşet duygusunu körükleyecek şekilde şurada burada dillendirip duran da kadınlara kötülükten başka bir şey yapmıyordur. iyi niyetli olabilirsin onu tartışmam ben sonuca bakarım. tıpkı akp gibi kadını eve hapsediyorsun bu duyguyu kışkırtarak sonuçta.

ek: ben bir ara arabalardan ve manyak sürücülerden korktuğumdan çıkmıyordum dışarı. çünkü başkasına da değil bana çarpmıştı biri bana...sürekli trafik kazası haberleri okuyordum. yeniden başıma gelirse para cezasından başka bir yaptırımı olmayacağını düşünerek. sonra gittim bilişsel terapi aldım. şimdi gönlümce geziyorum akan trafiğe rağmen.

bu hale getirenlere yazıklar olsun ne diyelim.

dışarısı sapik kaynıyor ya yemin ederim ağızlarında iğrenç küfürler kendini bilmez saçma sapan hareketler. beni ürpertiyor gerçekten. böyle hissetmek ve kendini geri çekmek çok kötü.

her gün haberlerde görüyoruz şahit oluyoruz kadınlara saldıranlar, tacizler, tecavüzler.. arkamdan bi çıtırtı gelse tedirginlik yaşatıyor. ikincisi mahalle dedikoduları. bu kız hep dışarı çıkıyo nereye gidiyosa, huyu iyi değil... amaan kadın olmak zor.

kadın dediğin yürüyüş mü yaparmış?* *

hayatımın %99'luk kısmında tek başıma çıktım ve çıkmaya da devam ediyorum dediğim, yapılan genellemeyi yıkan istatistikle aranızdayım.
"bura trky krds ne beklion" tandanslı yaklaşan arkadaşlara da cevabım ; tabi ki başıma az da olsa gelen,gelmeye çalışan mevzular olduğunu da açıkça söylemeliyim. hepsinden yırttık çok şükür,biraz deli*, çokça gözükara, bütün bunlara rağmen aptallıkla da (aptallıktan kastım tehlikeye karşı soğukkanlılığı kaybetmek) yaklaşmamaya çalışan biri olunca tek başına yürüyüşe de çıkıyorsun, herşeyi de yapıyorsun. herkesin harcı değil tabi ki, içten gelen bir durum olması gereklidir çoğunlukla.

çıkmaması gerekir. çıkmak benim özgürlüğüm hede hüdü yapmayın adamın canını alırlar. gece çökünce çakallar çıkar gölgelerden. ben bir erkek olarak bile çıkmıyorum. ne gerek var?

valla aksam ben de tek basima cikamiyorum erkek olarak cunku tekin degil. conolar tuttugunu indiriyor.

kalbimizde bir yara ve utançtır.
bu devirde bu rezillik olacak şey değil...

artık erkekler de çıkamıyor.