kadınların anne olduktan sonra sadece anne olarak görülmesi

birazda annelerin davranışı sonucunda olabilen edilgen eylem. çünkü çalışma hayatında oldukça denk geldiğim bu anne tipleri her yeri sarmış durumda. süt iznini kullanmış, doğum iznini kullanmış ve evladını bırakıp işe gelmiş anneyi anlıyorum. ama çocuğu dört yaşına gelmiş. kreşe bırakmış hala anayım ben?! tribini bana niye atıyorsun ablacığım. şu iş yapılması lazım, hadi halledelim. ben sabah çocuklarımı kreşe bıraktım ühühühü. öğleden sonra toplantı var, gidilmesi lazım. ya ben anneyim, benim sorunlarım var. bu tribi önüne gelen herkese atarsa kadın hep anne olarak anlaşılmaya mahkum olur. anne olarak anılmak kötü bir şey de değil, ama her şeye bahane olarak anneliğini öne sürmek çok itici. allah'ım kınamadım, sadece bir durumu değerlendirdim. bunu bana yaşatma ya rabb!

annelerin seçimidir. kadının maddi gücü var, bakıcı tutup işe dönebilir, dönmüyor. iyi eyvallah hakkın. e iş hayatından kopacaksın. sosyal çevren de sadece annelerden oluşacak o zaman. sadece anne olacaksın. senin hayatın senin kararın.

babalarda da var bak bu. adamı abimizdir diye kinge çağırıyoruz, "artık ben gelemem babalık" bir de süper baba havası atmaya çalışıyor. niye abi? uyut gel, ayarlarız. eşinle konuşun, bir gün de sen bak o çıksın, artık kafanızı çıkartın? yapmazsan iki seneye ne ortamın kalır ne hayatın. kendi tercihinin sonuçlarını anneliğe, babalığa atıp ağlaklık puanı toplamaya çalışırsın.

ekipte bir iki senelik babalar da var mesela, haftada bir gün eşleri çıkıyor, bir gün bunlar, adamların hayatı ölmüyor. ama abimin tayfasının %90'nının öldü hayatı. sadece anne sadece baba olmayı seçtiler.

eskiden çocuğun hayatı kitlemesi yoktu böyle. çocuk tarlaya gelirdi, ava gelirdi, hayat devam ederken içinden izleyip öğrenirdi. şimdi hepsi akvaryum balığı.