kahkaha atmamak

bu sorun bir tek bende mi var bilmiyorum.

kendimi kahkaha atmamak için hiç tutmadım şu ana kadar. ama her nedense, neredeyse güldüğüm hiçbir zaman kahkahaya dönüşmüyor gülüşüm.

genel olarak mutlu, gamsız, gevşek tipin tekiyimdir ben üstelik. her boka güldüğüm gibi karşımdakileri de güldürmek konusunda fena sayılmam ama aynı ortamda bulunduğum kişilerle katıla katıla kahkahalarla güldüğüm an sayısı belki 2-3 yılda birdir. o kadar da az anlayacağınız.

bu başlığı 'kahkaha atamamak' mı yoksa ' kahkaha atmamak' olarak açmak konusunda epey düşündüm. fakat düşününce bende kahkaha atma özelliği nadir de olsa ortaya çıkıyor, sahtesini zaten yaparım ama inandırıcı olmaz. bu kahkahaların sıklığında bir sorun var işte. bir tek onu çözemedim. sizce niye ola ki?

bir boşluk vardır hani genelde gece düşülür ayık ya da çakır keyif halde. o boşlukta çok güzel ota boka kahkaha atılır. gülecek bir şey yoksa bile kendinizi durduramazsınız.

kahkaha atmamak bir tercihtir ama işin kötüsü kahkaha atamamaktır.

pek komit ve bizi koparacak bir şey yaşayamıyoruz. buna binaen kahkaha da atamıyoruz.

yüksek sesle kahkaha atmak nobranlık sayılsa da, kahkaha atmak dünyanın en kibar kabalığıdır nezdimde.

keşke herkes doya doya gülebilse. mesela ben saba tümer'in kahkahasını çok severim. ayol kadın dediğin biraz böyle kakkırıkikkiri olacak.

kimi insan da kahkaha atamaz, onlar zerrin özer gibi tıslar, bunlar çok sevimli yaratıklardır, içtenlerdir, hııııığğğııı diye tıslayan bir arkadaş paha biçilemez.