kaldırıma oturup ağlamak

her şeyin bir anda anlamsız geldiği andır. dünyadaki her şeyin.

rezil olmayı göze almaktır. bilen bilir; bu nokta artık her şeyden vazgeçme eşiğidir.

ağlamayın öyle kıyamam. her şeyin çözümü var.

çok eskiden sık sık yaptığım eylem. ilk gençlik yıllarında çok gözyaşı döktük kaldırımlarda* ne adamlara, ne gerek varsa.

insan bazen öyle anlar yaşıyor ki karar veremiyor gözlerime mi hakim olsam dilime mi ,ayaklarıma mı ,ellerime mi? yanlış yere gitmek, yanlış kişiye sarılmak ya da yanlış bir şey söylemek sanıyorum ki daha korkutucu oluyor bu yüzden en son gözlerine hakim olmayı seçiyor insan. dur bi dk noluyor şimdi, ne bu yaşadığım derken bir bakmışsın ki oturup ağlıyorsun. dünya başına yıkılmış, ayaklarının altında zemin yokmuş gibi bir his. içinde kocaman bir boşluk büyüyor gözlerinden taşıyor engel de olamıyorsun gibi bir şey. ağlamak iyidir yine de mekan farketmez. bizi bu kadar çaresiz hissettiren herkese ve her şeye sövgülerimle...