kalp kırıklıklarının insan hayatına kattıkları

ders çıkarabiliyorsanız tecrübe, çıkaramıyorsanız ön yargı, bir yerden sonra umursamamaya başladıysanız vurdumduymazlık oluşturur

tek olduğunu anlıyor ve senin dediklerine de katılıyorum.

çok kalp ve hayal kırıklığı yaşadıysanız, aynaya bakın. onların toplamını aynada görürsünüz. size ne kattı, ne katmadı hepsi oradadır.

prof dogan sahin'in bir yazisinda okumustum galiba. kalp kirikligi ve hayal kirikligi yasayan insanlarin; daha gercekci dusunerek yatirimi idealize ettigi kisilere degil kendine yapmasinin o insanlarin benlik saygisini guclendirdigini anlatiyordu.

tabii kantarin topuzu kacip fazla kibirli birine de donebilir insan.

beklentiye girmeyip aksine iyisi veya kötüsü ile her şey olabilir tutumu.

şekil şukul bir hayatın olur

ne katar ki? sağlık problemleri, ruhsal çöküntüler, travmalar, gözyaşı vs yani. iyi bir şey katar diyecek değilim.

ne katacak?guvensizlik ...hic hak etmeyen insanlara bile guvenememe sorunu

kendi değerini bilmeyi öğrenmeye dair farkındalık ile birlikte insanlara sınır çizebilme cesareti kazandırıyor.

hiç kalbimiz kırılmasaydı, bazı insanlara sınır çizme konusunda bu kadar cesur olamaz ve kendi değerimizi bilmeyi öğrenemezdik.

aldığınız nice cesur kararın ardında hep büyük kalp kırıklıkları olduğunu göreceksiniz...

sadece hayallerine ve hedeflerine odaklanmak.

sözlük kızları bu soruya genelde "bir daha asla kırılmayacak bir kalp", "bir daha hiç kimseyi sevememe laneti", "kocaman nurtopu gibi bir güvensizlik" gibi büyük büyük cevaplar veriyor ama yalan. denedim, sınadım, içlerinden geçtim ve söyleyebilirim ki yalan söylüyorlar. bu tatlı bebekler normalde yani normal hayatlarında, hiç de öyle geceleri itiraf başlığında fink attıkları halde ve ruh halinde olmuyorlar. "olgunum, güçlüyüm, hayat canımı çok acıttı ve ben de kendi yaralarımı kendim sarmayı öğrendim" pozları anca kucakta laptop ballı süt içerken geçerli oluyor. gerçekte ise yine aşık olup yine çok güvenip sonunda da yine kırılıp salya sümük ağlıyorlar. dağılıyorlar. halbuki sonsuz güvenmeyi, aşık olmayı altı yedi ilişki önce bırakmışlardı. allah allah. ilginç.

ben oldum hissi. her seferinde daha olgun, daha pişmiş hale geliyor insan. olgunlaşmak için bol bol kalp kırıklıklarınız olsun demiyorum tabi ki. ama mantıklı insan bu açıdan bakar. hayatına girecek ve sevgili/arkadaş olabilecek her türden insanı daha önceden tanımanı sağlıyor. gerekirse uzaklaşırsın, gerekirse yakınlaşırsın. herhangi bir ilişkide asla tek taraf hatalı değildir. bu yüzden en azından kendi hatalarını bir sonraki ilişkilerinde yapmamanı sağlar. herkes kötü değildir. bu yüzden "bir daha kimseye güvenemem" safsatasını bir kenara bırakıp kendinin farkına var. herkes kötü değildir ve herkes seni incitmek için sıraya girmiyor.
ne güzel seslendirmişti ilhan dilek'in şiirini haluk bilginer; "bu dünya iyiyle kötünün arasında bir yerde.
ama günü geldiğinde iyilerden taraf olacak."

insan olmanın ne olduğunu anladım desem

kalp nasıl kırılır anlamış oluruz. eğer ruh sağlığı yerinde olan kişilersek kimseyi aynı yerden kırmamayı öğretir. mental sorunları olan biriysek elimize güçlü bir silah geçmiş demektir.

ben hep şey derim " insan çektiği acı ile doğru orantılı büyür."

insanın deneyim sahibi olmasını sağlayan şey; çektiği acıların büyüktüğü ve bu acıların çaplarının genişliğidir. ne kadar derin kırılırsanız, o kadar hızlı sivrilir ve güçlenirsiniz. insanın olgunlaşması için, acıtılması gerekiyor.


kendi teorim ve cümlelerimle şöyle özetleyebilirim;

çok pozitif bir insanım ve herkes mutlu olsun isterim ama maalesef insanların dünya üzerinde kurduğu düzen, insanların düzenli şekilde mutlu ve huzurlu kalmasına izin vermiyor. dolayısıyla, kendinizi bir kaos ortamında düzenli şekilde güvende tutabilmek için, öncelikle kaosu tanımanız gerekiyor. onu tanıyıp, ona karşı direnç oluşturmanız lazım ki , kendisi kapınıza dayandığında savunmanızı üstün şekilde yapabilin. işte tam bu noktalarda, çektiğimiz her acı kaosu öğrenme aşamamızı oluşturuyor ve öğrenimden sonra bir direnç geliştiriyoruz sonra kaos tüm gücüyle kapımıza dayandığında, doğaçlama bir savunma alıyoruz. buna da insan hayatında " aynı hatayı tekrarlamamak veya aynı hatayı tekrarlamayacak kadar tecrübeli olmak" deniyor.

beklentisizlik niteliği.

karşı cinse hislerim ender gelişen osasuna atakları gibi artık. bence iyi oldu.

tecrübe olmuş olur ve aynı hatayı tekrar yapmazsın fakat dezavantaj olarak güvensizlik gibi aşılması zor sorunları beraberinde getirir.

her seferinde bir tık daha güçleniyorsun. yani şöyle: hepsi senin için bir deneyim oluyor ve her kalp kırıklığı duvarına bir tuğla daha koymana sebep oluyor. o duvarı da tuğlalar arttıkça insanların aşması zor oluyor. bu da daha tedbirli daha dikkatli olmanı sağlıyor. kolay kolay kimse o duvarı geçemediği için de kalbin kırılma olasılığı azalıyor.

abazalık. ne olacak başka.