karşısındaki insanın yüzüne bakmadan konuşan insan

bir karanlik ukdesi.

ağzının ortasına kürekle vurulması gereken insan hareketi.

duvara konuşmak isteseydiniz duvarla anlaşmayı tercih edeceğinizin yanısıra karşı tarafa meşgul olduğunu hissettirme ya da diyalog içine umursamazlık taneleri ekleyip sözde dominans sağlamak için önce zeka kırıntısı gerektiğine dair kısa bir bilgilendirme ihtiyacı hissettirir.

insanların kendine verdiği önem beni çok şaşırtıyor çok. özeniyorum böyle.

ya yalan söylüyor ya da dayak istiyor.

çenesinden tutup yüzünü yüzüme çeviresim gelir...sinsilik ifadesidir yada özgüven eksikliği.

sosyal anksiyete mağduru olabilir.

karşısındaki insanın gözlerin ardındaki yalanları görmek ve kendi içinde sakladığı sırları göstermek istemiyor olabilir. gözlerini kilitleyebildiği gözler pek kıymetlidir. ki o gözler bir de çok güzel gülüyorsa, gülüşüyle bir oluyorsa eğer, kalbini teslim edeceği sulara çoktan dalmıştır ve ve ve… gaza gelip neredeyse kendimi bile inandıracaktım.

buna da fazla anlam yüklememek gerek. vardır bir derdi elbet. mesela benim dişlere karşı bir takıntım var. biriyle yüz yüze konuşurken ister istemez o bölgeye odaklanıyorum. bir yandan sohbette kalmaya çalışırken kafamda zibilyonlarca plan kurup belirgin bir bozukluk varsa diş teli ya da cerrahi müdahale ile sonucun nasıl olabileceğini hayal ediyorum. üstelik diş hekimi de değilim. gerçi sürekli gözlere doğru bakınca da savunmasız hissetmiyorum desem yalan olur; bazan da gülmemek için kendimi zor tutuyorum. her insan bir değil neticede.

belki utanıyordur? belki sosyal anksiyetesi vardır?

karşısındakinin gözünde çapak,burnunda sümük vardır.
şaka bir yana,biriyle konuşurken vücudun tamamının,o kişiye doğru dönük olması gerekir. bu bir görgü kuralıdır.
yüz konuşulan kişiye dönükse, ara ara başını kaldırıp bakıyorsa sorun etmemek lazım.
ama yok, hem anlatıp hem tv falan izliyor, hiç yüzüne bakmıyorsa saygısızlık derim.bazı istisnalar hariç. sosyal ankisiyete vb.
uzun süre bir yüze bakmakta zorlanmamız normal bence.

özel sektörde bazı yöneticiler böyledir. genellikle patrondan ya da onun altındaki birinden öğrenir, tavır kopyalarlar.

benim birkaç yöneticimde bu vardı, önce, "arturo, projede ne durumdayız?" gibi bir soru sorup, ben anlatırken ya telefonlarına bakarlar ya da başka bir şey ile meşgul olurlar. ben anlatmaya devam ederim ancak içimde zerre kadar saygı ve hürmet kalmaz. içimden "kime anlatıyorum at kafası?" diye geçiririm.

iş hayatında her zaman bilgisiyle bir yere gelmeyi şiar edinmiş bir insan olarak, hiçbir zaman aslında saygısızlık görmedim. mevcut durumda işini en iyi şekilde yapmaya özen gösteren insanlar bir tür dokunulmazlık zırhı kuşanmış olurlar zira özel sektörde çalışanlar işini iyi yapan adamın şirkette zincirleme birçok kişinin kıçını kurdardığını iyi bilir. yani işinizi iyi yaparak, size karşı saygısızlık yapamayacakları bir pozisyon ediniyorsunuz. ancak yüzünüze bakmadan konuşulması, çok sıkıntılı bir ahlaki sorun. bundan hiçbir şekilde kurtulamıyorsunuz, bu meselenin kökünde hastalıklı bir fikir yapısı, kibir yatıyor. karşınızdaki insanın üstü değilseniz bu davranışa maruz kalıyorsunuz. ancak kim olursa olsun, karşındaki insanın yüzüne bakarak konuşmak, onu dinlemek zorundasın. bu adab-ı muaşerettendir.

hoş ben de artık ellerimi arkada birleştiriyorum, süleyman çakır gibi dinliyorum insanları. gözlerimi de belertiyorum biraz, herkes daha ciddi oluyor. vücut diliyle verilen mesajlara aynı şekilde cevap verilmelidir, tavsiye ederim:)