katıla katıla ağlamak

hayatta katıla katıla gülmek gibi var olan şeydir.

tdk şöyle dese de:

bence karşıdakinin üzücü bir gerçeği vurgulaması üzerine de katıla katıla ağlayabiliriz. mesela biri bana 80'leri çok özlediğini söylerse ona nostaljik bir hisle katıla katıla ağlayabilirim. yani ona hem katılırım hem de ağlarım. cidden de 80'ler fütüristik ve çılgın bir on yıldı, eşi benzeri yoktu.



gerçi artık ağlamıyorum ama olsun. günün birinde nostalji okyanuslarında yeniden boğulmayacağımın bir garantisi yok.

bir patlama anı.
ondan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
düşüncelerin, hislerin, sen değişeceksin.

kronikleşirse yardım al ama bu söylediğim normal şartlar altında geçerli.

son zamanlarda kendimi alamadığım durum.

severim. ruh hastasıyım da.

katıla katıla gülmeyi de katıla katıla ağlamayı da en iyi ben bilirim.
sayamam kaç gece ağladığımı.
ağlamaların her çeşidi mevcut bende; bazen hüngür hüngür bazen hunharca bazen için için..
en sevdiğim adamı kaybettim birkaç ay önce. ölümünü duyduğumda saatlerce ağlamıştım hiç durmadan. sevdiğin birinin ölümünün yaşattığı hissin gerçekten tarifi yok çok acı.

elinden lokması alınmış çocuk gibi şöyle başı tavana dikip, omuzları silke silke, hıçkırıklara boğula boğula ağlamak... geçti benden bu tip bir ağlama. içine içine katlanarak ağlıyorum ben, bazen gözümden yaş bile gelmiyor; sessiz sessiz, yaşsız, kansız.

bu tip bir ağlamayı öğrenmenin çok avantajı var. ulu orta, kalabalıklar içinde, bir şey izlerken ya da sohbet ederken, yemek yerken *, bir koku, bir nefes, bir türkü duymuşken, saat sabahın sekizini çalıyorken filan, kimseye çaktırmadan bunu yapabiliyorsun. kimse soramıyor ne derdin var diye. benim derdim kendime kadar, kimseye verecek derdim, anlatmaya niyetim, anlatacak mecalim de yok.

hayatımda hiç yaşamadığım duygu.
herkes aynı değil bunu bilsem de
duygularını böyle yaşayan insanlardan pek hoşlandığımı söyleyemem.

gözlerimizin köşesinden acı yaşlar süzülmüştür en fazla.

çok sık yaptığım eylemdir. hemen her an her şeye ağlayabilirim ama son dönemde en çok kimsesizlikten ağlıyorum.
mesela dün akşam karşı evin bahçesinden gelen çatal kaşık seslerine ağladım. neden? valla hem uzun hem kısa bir hikaye ama sokaktan gelen bir kaşık sesine bile ağlayabiliyorum. öyle anlatayım size durumu.

(bkz: için için ağlamak)