kavgayı kazanmak ama savaşı kaybetmek

tutkulu insanların işidir bu.
o kadar yoğun hisseder ki bu insanlar, ne kadar zeki olurlarsa olsunlar, asla tutkularının önüne geçemezler.
hiç bir kavgadan kaçmaz ve asla geri adım atmazlar. kaybetmek bir seçenek değildir onlar için. bir kavgadan öbürüne koşarlar.
ama bu tutku kör eder onları. asıl önemli olanı göremezler.
savaşlar gelir geçer ama onların kavgaları hep devam eder. tek rakip kendileri kalana kadar.
ancak o zaman pes ederler. çünkü kendilerini yenemezler.
fakat kavgaların mağlupları, savaşları kazanır, ganimetleri toplar, krallıklar kurar.
kavgacılar ise savaşı ancak bittiğinde anlar.
tek yapabilecekleri ise arkadan bakmak olur.
yaşanmamış bir hayat onları terk eder iken arkadan izlemek olur.

dayak yiyenlerin 'sen bir de karşı tarafın halini gör' tesellisi.

(bkz: yenildiği zaman gülmeye başlayan kötü adam)

savaşların kazananı yoktur. her iki taraf da kayıp verir. bir ego tatmini için kavgaları kazanabiliriz ama o kavgalarda aldığımız yaraların hesabını kendimize veremeyiz.