kedi kılığına girmiş ecinni

her an, her yerde karşınıza çıkabilecek tehlikeli varlıklardır efenim. şimdi gecenin tenha saatlerine doğru yol alırken, nereden estiler de 21. yüzyılın, bilimin, teknolojinin göbeğinde böyle bir konuyu açma ihtiyacı duyumsadığımı soracak olursanız, sebebi, rahmetli büyük halamın ve amcamların çocuk psikolojisinden bihaber olunan senelerde (ben henüz 6 yaşındayken) anlatmaya başladıkları ve eğlenceli buldukları cinli şeytanlı masalların bende bıraktığı izdir. sonra da "aaa bizim kız niye delirdi?" delirttiniz efenim, bacak kadar çocuğa öyle masallar anlatılır mı? sizden ötürü geceleri tuvalete gitmeye kalkınca, önce mutfağa uğrar elime oklava alırdım olası bir cinni saldırısı yaşarsam kendimi koruyabileyim diye. ya sevimli çocuktum da ben yavrum, kendimin anası olasım geliyor böyle eskileri hatırlayınca da.

neyse efenim, konumuz dağılmasın; ben size dün gece yaşadıklarımı anlatmaya geldim esas.

kiminiz biliyor, bi tane o...pu kızım var benim, yaşından önce kızgınlığa girip mavklaya mavklaya, önüme doğru popuşunu kaldıra kaldıra mahvettiydi beni edepsiz. işte bu kızım bir süredir, gecenin bir köründe, gözünü bana dikip, beni donuk bir vaziyette izlemeyi adet edindi. gözbebekleri karadelik gibi büyüyor ve fara tutulmuş tavşan gibi donuk vaziyette, gözlerini gözlerime mıhlayarak ruhumun içine içine bakıyor. "kız!" diyorum, zerre kımıldamadan aynı şekilde bakmaya devam ediyor. başlarda bu bana o kadar tuhaf gelmemişti efenim nitekim kedidir ne yapsa yeridir diyordum ancak dün gece euzübesmele çektim, noolur noolmaz diye de nas felak okudum, üzerine üzerine üfledim.

gece karanlığında çok mühim işlerimle uğraşmaktaydım yine bilgisayarın başında; işte benim stilim all star eski bölümlerini izleyerek "o kemer onunla olmaz tabii ki!" diye gizem'in giydiği kıyafeti eleştirmekteydim ki "mimi" diye bir ses ile koluma pati attı kızım. bu "kapıyı aç da sttir olup gideyim şuradan, sıkıldım bu odadan" manasına gelen hareketi olur kendisinin. kapıyı açtım ancak kapıdan çıkmadan, kapı eşiğine oturup gözlerini bana yine dikti efenim. baktı, baktı ve baktı. "ne bakıyon yavrum öyle içime içime?" dedim, "mimi" dedi yine ama sanki konuşacak... arkasında karanlık bir koridor, gecenin saat 3ünü geçmiş, sabah ezanı okunmamış; tam ecünnülerin coştuğu vakitler diye anlatırdı rahmetli büyük halam. rahmetli diye bir şey diyemiyorum arkasından ama az manyak değildi kendisi. bir insan, neden bir çocuğa cinnilerin düğün saatine kadar bir bilgi aktarımı yapmak ister? ... bi ürperti geldi; "kızım beni cinni düğününe davet edecek bir cinni mi acaba lann?!" düşüncesi ile euzübesmele çekmem bir oldu.

hala bakıyordu; "öf saçma saçma düşündüğüm şeylere" deyip önüme döndüm ve kaldığım yerden programı izlemeye devam ettim. bu kez üzerime gelerek beni yoğurmaya başladı kendisi efenim. bilirsiniz kedi yoğuruşunu, kediler kendilerinden geçercesine masaja başlarlar filan, gözleri kısılır, kapanır.. ancak bizim kızın hali hal değildi efenim, gözlerinin kısılması bir yana, fal taşı gibi açmış, gözümün içine bakarak beni yoğuruyor ve bir milim bile gözünü oynatmıyor. işte o sırada nas felak okumaya başladım efenim üç buçuk atarak, belli ki euzübesmele yetmemişti. güçlü bir ifrit olabilirdi.

ben nas-felak okurken "mimi" demesiyle yerimden fırlamam bir oldu, zannettim ki konuşuyor. ayy... beynimden aşağı kaynar sular indi. amcam öyle bir mestan hikayesi anlatmıştı kedili, o geldi aklıma; evin kedisi mestan, geceleri düğünlerde halay başı olan bir ecünnüymüş meğer; sonra bir gün sahibine göz dikmiş filan falan. çok bilinçli bir sülalede yetişmişim değil mi?*

neyse efenim, sonuç itibariyle kedim, sade bir ruh hastası çıktı; cinni değilmiş. şükür.

kedide ruhsal bir sıkıntı olduğunu sanmıyorum. başka bir sıkıntılı var o hikayede.

uzun zamandır ilk defa keyifle okuduğum bir tanım oldu.
kedidir ne "olsa" yeridir dediğim başlık.