kendi hikayende yan karakter olmak

yan karakter olmak yaşama geç kalmak ona yetişmeye çalışmak gibi bişey mi ?

şey gibi. bazı senarist ya da yönetmenler filmin küçücük bir sahnesinde görünür, yüzümüzü hafiften gülümsetir ya? o an aslında her şeyi onun kurguladığını, seyrettiğimiz bu hikayenin ona ait olduğunu fark ederiz. hayatta da bazen bu şekilde geri planda kalmak gerekiyor. ama nihayetinde hikaye bizim hikayemiz.

hayatta geri planda kalmak gerekmiyo , tam tersine en ön planda sizin olmanız gerekiyo. hayat sizin , senaryo sizin , rol sizin. başka hayatınız , başka senaryonuz , başka rolünüz yok. hepsi bi kerecik var ve bi daha olmayacak. ee o zaman neden arka planda kalınsın ki ?

duruma göre değişir ama genele vurduğumuz zaman insanın kendine yapacağı sayılı kötü şeylerdendir.

bazen gün geliyor ana karakter gibi hissediyorum. her şey düzene giriyor günler tatlı tatlı geçiyor. sonra bir bozguna uğruyorum ve o düzen yapboz parçaları gibi dağılıyor. bu sefer telaşa kapılıyorum. evet tüm o parçalar yani insanlar olaylar birleşip ortaya beni çıkaracak ama ben telaştan her bir parçaya fazla kıymet veriyorum. yanlış yerlere koyuyorum son anda fark ediyorum bir de yanlış yerde olduğunu. sonra dağıtıp yeniden yapmak zorunda kalıyorum. zor yani o kadar zor ki.

sahnedekileri bir haykırışla indirmen gerekir, sessiz ve güçlü bir haykırış...