kendi saçını ören kız

kendi saçını ören kız amaan neler neler yapmaz, korkun derim, yamuk yapanı yamultur. sevdi mi çok sever sildi mi bir daha yazmaz, yazamaz. cengaverdir, cesurdur, dobradır.
gıcıkdır ama bu zarar vermez kimseye. sevdiklerine çok değer verir.

balık sırtı örüyorsa o kızın yapamayacağı şeyler çok azdır.

bu benim.
ters balıksırtı bile örüyorum.

bir zamanlar * duyanların çok şaşırdığı olay, bir türlü anladım nesi garip bunun. *

"cidden kendin mi ördün?"sorusunu o kadar çok soran var ki "evet " dediğimde sanki dünyayı kurtarmışım gibi şaşırıyorlar . ne var allah aşkına bunda . bak sizde deneyin walla...?

benimdir efenim. örerim her türlü parmaklarım sağ olsun.

saçlarım uzunken balıksırtı örebiliyodum. yani her zaman olduğu gibi kendi başımızın çaresine bakıyoruz.

başkasına ihtiyacı olmayan kızdır*

bir erkek olarak saç örmesini biliyorum. seneler önce kardeşimin saçlarını öre öre öğrendim ve ileride de kızımınkileri örerim ümidiyle ara ara pratik yapıyorum. kadınları kendi saçlarını örmek zorunda bırakanlar utansın.

ben değilimdir. aslında örebilmek isterdim lakin psikopatlık edercesine parmaklardan kayan baş belası bir saç türüm var. sadece çok becerikli kimseler düzgün bir model üretip o modelin sabit kalmasını sağlayabiliyor.

ya ablası yoktur ya da ablası vardır ama kötü kalpli bir cadıdır*.

ben 3 ablaya sahibim. en büyük ablam* örebiliyordu saç. liseye başlayacağım zamanlarda saçlarım epey uzamisti.
abla diyorum, saçlarımı örer misin?
inat ediyor örmüyor. üfffmüş, ugrasamazmış. tam bir cadıydı. ben hariç herkesin saçını örüyor, biliyorum bana gıcığı var...
neyse.
tabii vazgeçtim artık ondan saçlarımı örmesini istemekten. her boşlukta da ellerim saçlarımda. görmüyorum tabii arkayı ama bir mantık geliştirdim kendimce, deniyorum. o kadar abarttım ki bunun için bile sürekli laf sokuyordu. ama inat ettim bir kere. olurdu belki.
bir gün yine bahçeden eve dönerken tepemde oynadım oynadım saçlarla, eve geldim.
bu bana ne sordu?
saçlarını kim ördü?
basarmışım demek ki diye mutlu mutlu, ben ördüm dedim. inanmıyor. nerede bende o beceriymis. allah'ım tam bir cadıydi. evlense de kurtulsak bir abla...
neyse o evlendi* çok şükür ben de liseye başladım. tabii artık saçlarımı orebildigimin farkındayım. örüp örüp gidiyorum, okulda kizlarin saçını da örerek pratik yapıyorum. baya ilerleteyim işi.

işte çaresizlikten kazandığım bir yetenektir bu. mısır örgüsü ile başladım. ters mısır, balık sırtı, helenistik, tam tur...
kendi saclarimi istediğim gibi örebiliyorum. hatta o cadının çocuklarının saçlarını da örüyorum her gittiğimde. "teyze sabah saçlarımı örer misin, seni uyandırayım mı?" diye soruyor ağzını yediğim. uyandır diyorum. ablam gibi yapmıyorum. örüyorum, çeşit çeşit... afro dahil tarifeye. cicişli küpelerimi de o örgülere takıyorum... bayılıyor.

saçını ören kimsesi yoktur yalnızlık bunu gerektirir

eli vardir, kolu vardir. orsun 1 zahmet. sacini da mi oremiyor yani.

ören bayandır. zuhahahahaha

kendi kuyruğunu ören deniz kızının karada yaşayan versiyonudur evet

saçlarım uzun 40 aydır kesmiyorum fakat sadece toplamayı biliyorum. kendi saçlarını elmalı turtavâri örebilen kişilerin elleri her türlü işi becerebilecek potansiyeldedir bence. respect.

annesi çalışıyordur ve ablası da hiç olmamıştır. *
mecbur kalınca insan evladı her şeyi yapıyor.
saç örmek bir mecburiyet olmasa da demek ki küçük kızlar için bir ihtiyaçmış.

deriko sen misin?