kendini elit hissetmek

arkadaşlar çok özür diliyorum ama vallahi de billahi de uludağ'dan gelen arkadaşlardan sonra kendimi çok elit hissetmeye başladım.

gelin lan hepinizin yanağından mıncıracağım.

eheheh.
cansınız yea.

hiç hissetmediğim. elitlik aile ile alakalıdır. yani doğuştan gelir.

o yüzden ben kendimi hep sonradan görme hissediyorum. ne kadar viski şarap içsem de bu değişmiyor. her operaya gidişten sonra üzerime bir ağırlık, bir depresiflik çöküyor. çiçek pasajına ya da arap şükrü’ye gidip gırnatacılara para bayılana kadar da geçmiyor.

ne elit takılan insanlar gördüm. düğüne valsle başlayıp halay çekerek bitiren tiplerdi hepsi. e gerçek elitler beni düğünlerine davet edecek değil tabi.

ben onların o alttaki varoş kokusunu alırım. çünkü kardeşim biz biliriz birbirimizi. o yüzden elit hissedemedim.

sorunu çözmez. başkalarınca da hissedilmediği sürece konu tartışmalı sayılır..

otellerde duş alırken hissettiğim bir duygu.
alışmışız evde kovaya su doldurup, plastik tas ile su dökünmeye.*
bazı şeyler insanı terketmiyor...

gazoz icmekle mumkun olan bu devirde gazoz fiyatlarina bakarsak. evet.

sözlükte çıkan kavgalara bulaşmayınca hissettiğimdir... çünküsü ben karadeniz kadını olduğumdan mütevellit coşkun dalgalar ve çok güzel olduğundan bahsetmiş miydim?

(bkz: öz güven kursundan çıktım da geldim)
(bkz: anlayamazsınız)

zaten hepimiz öyle değil miydik?
ne oldu ne bitti burada ya?

abi şuradan size bakınca rahatlıkla böyle hissettiğimi söyleyebilirim. sözlük kavgalarıyla işim yok, futbol ile işim yok. sadece sanat.

kendimi elit hissetmek için buz dolabının yanındaki siniyi attım. ancak sürekli lazım oluyor

ne zaman ki elimde bir kadeh şarap, kucağımda kedim ekran karşısına geçip sözlük sekmesini açıyorum, işte o an elit hissetmeye başlıyorum...

ne uzuuun uzun tanımlar girerek entellik yapmaya ihtiyacım var, ne avam ayaktakımını muhatap alıp vakit harcamaya. yazıyorum... kendimi... içimde biriktirdiklerimi ve duygularımı...

sevinçlerimi ve kederlerimi en rafine ve damıtılmış halleri ile insanlarla, sözlüğümle paylaşıyorum... kimi zaman bir istanbul gezisi, kimi zaman bir sokak köpeği mutlu ediyor beni, kocaman gülümsüyorum... gülümsememi paylaşıyorum...

ve tüm tabiat, gülüşümü kıskanıyor...

evet elitim diyorum, seküler, elit ve edepsiz...
ve şarabımdan, samimi, sıcak bir yudum alıyorum...

(bkz: kutumda büyük hissediyorum)

harika bir duygu, bilemezsiniz.