kendini tanımanın zorluğu

o kadar karmaşık bir mesele ki
kimse de kalkıp demez ben kendimi tanımıyorum diye ama gerçekten bazen tanıyamıyorum yani.

insanın kendi sınırlarını, kendi tepkilerini ölçmesi ne istediğini, ne istemediğini bilmesi gerçekten çok zor.

bir tecrübemle anlatmak istiyorum. kafamda ideal iş tanımım vardı. şöyle olsun böyle olsun bilmem ne diye. inanmazsınız tam da öyle bir işim oldu ama ben orda hiç mutlu olamadım :)
ideal bir partner vardı. huyu suyu hepsini kendi kendime seçip hayal kurmuştum. karşıma tam da öyle biri çıktı falat ben yine mutlu olamadım çünkü çok pürüzler çıktı. halbuki böyle biri olmasını ben istemiştim.

kısaca insan bazen ben bunu istiyorum diyip gerçekten o şeyi istemeyebiliyor. yada istemekten ziyade aslında kendine hiç uygun olmayan bir şeyi kendine çok uygunmuş sanabiliyor.

insanın kendini tanıması neyin kendine uygun olup neyin olmadığını tam olarak kavrayabilmesi çok ama çok zor. insanın en çok kendisine zaman ayırıp kulak vermesi gerekiyor derinlere.

insan tanıdıkça değişiyor değiştikçe de tanıyamadım sanıyor. o zamanki istek, ihtiyaç, zevk gibi gibi şeylerini tanıdın/anladın ama zamanla değişen seyler oldu. yaşın ilerledi, gündemlerin değişti ve tanımak yerini anlamaya bıraktı.
boşa bir çaba da değildir, değişen şeyleri görüyor insan ve demek ki böyleymiş artık diyor. daha doğrusu böyle bakmak gerekli yoksa aman efendim tanıyamadım vay efendim şimdi ne olacak diye düşünüp kalınır.
bazen de olmaz bazı şeyler ve de kervanın bir kısmı yolda düzülür. bazı kervanlar da eksiklidir. bunlar da insanlık halidir.