kendisiyle savaşı olan yazarlar veri tabanı

ben. kendi nefsimle verdigim mucadelenin amansiz kirbaclarina maruz kalmis 1 sozluk yazariyim. evet.

kendisiyle savaşı olmayan varsa ne mutlu ona dediğim yazarlardır.

aynada sürekli kendine bakıp gördüğü yaratığa küfürler sallayan yazardır. tek rakibim kendimim, asla bir-birimizden iyi olamadık, ama beraber de değiliz. çözülemeyen denklemin cevabı suskun bakışlarda saklı haykırışlarımdadır. aynadakinde ise tersine.

eskiden benim de içinde bulunduğum durumdu. şimdi ise biraz daha öz şefkat sahibiyim, bir başarısızlık olduğunda "tamam, bunu da yapamamış ol ne olacak sanki, bu da yolculuğumuzun bir parçası." diyebiliyorum. şu an geldiğim noktadan gurur duyuyorum; tabii ki bitmiş değil, herkesin önünde uzun yollar var. bu yollar bazen çiçekli, bazen dikenli. hatta bazen dikenleri de çiçekleri de biz kendimiz dikiyoruz. ama özellikle son bir senede artık iyi duygularımla, kötü duygularımla, bazen küçük şeylere üzülürken bazense mutluluğu doya doya yaşamayı ve artık kendimi yontmadan kırpmadan ayakta durabilmeyi öğrendim. arada kendimle küçük atışmalarım olsa da, sanırım kendimle olan savaşım sona erdi.

bence bu gruba büyük bir çoğunluğumuz dahildir. hiç kimsenin, her konuda kendisiyle barışık olabildiğini, içindeki tüm savaşlarda galip geldiğini düşünmüyorum. kimimiz bunu iyi maskeler, kimimiz durumla dalga geçer, kimi hayatı boyunca bununla mücadele eder. yaşamak tam olarak da böyle bir şeyden ibaret değil mi? tüm yanlışlarımız, doğrularımız ve keşkelerimizin hepsi kendimizle ilgili. insan bu savaştan nasıl galip çıkar şahsen bunu da bilmiyorum. mutluluk da, üzüntü de, hayat da sonsuza kadar sürmeyecek o yüzden de insan hayal ettikleri ve yaşadıkları arasındaki savaşta kendini yıpratacak. kaçınmak, belki kariyer hedefleri, belki aşık olmak belki de bambaşka savaşlar şeklinde rücu edecek ama o savaş hiç bitmeyecek.

"zannetme ki, sana kabuğunu kır, diye cevap vereceğim... o zaman dağılırsın! sakın kabuğunu kırma, genişlet!.. ve kendine mal et, kanınla işle ve canlandır. kabuğun kendi derin olsun" demiş ahmet hamdi tanpınar. işte bu yüzden saygılar, sevgiler ve de hürmetler.
eppur

valla ben kendisiyle -kendimi bildim bileli- bir hırlaşma halindeyim ama öyle savaş olarak adlandırabilecek ölçekte de değil.. aslında bunun bir anlamda yararlı bir özdenetim olduğunu da düşünüyorum. kendinizi yenip öldürüp, başkası olamayacağınıza göre de ikisinin de yok olmasına izin vermeden hırlı gürlü yaşamayı kabullenmekten başka çözüm yok gibi...

kendinle savaşı kabullenmeyi ve kendini bildiğin zaman bitirirsin.

kendiyle ne için savaşır insan? bir huyunu sevmiyordur yanlış olduğunu bildiği halde bazı şeyleri yapıyor ve kendi içinde çelişkiye düşüyordur.

bu durumda yapılacak iş önce kendini olduğun gibi birisi olarak kabul etmek ve ona göre yeniden inşa etmeye başlamaktır.

aslında kavga kendimizle değil zihnimiz ve egomuzladır. o yüzden bu iki azgın hayvanı dizginlemek gerekir aksi halde böyle debelenir dururuz.

çektim savaş boyalarımı.
gazamız mübarek olsun.