kentin en yoğun caddesinde bir banka çöküp insanları izlemek

özellikle istanbul veya izmir gibi kentlerin istiklal caddesi gibi mülteci kampını andıran bölgelerinde yapılması durumunda çantaya dikkat edilmesi ve arkanın iyi kollanması gereken durum.

bir de mümkünse yanınıza kimseyi oturtmayın. yatırım tavsiyedir.

banka çöküyosa kesin akbanktır iyi geceler herkese..

bunun bir de (bkz: mezarlığa gidip insanları izlemek)olayı vardır ki enfestir.

2 erkekten fazla olunca kızları kesmek olarak evriliyor olay; ama lanse edilen o, olan değil.

asosyal oldugumdan yapiyorum bazen

deniz ya da doğaya karşı bir bank daha dinlendirici derler genelde ama..

bank veya kaldırım, kalabalık veya tenha herhangi bir yerde oturup hiçbir şey izlemeden ve düşünmeden boş boş oturabiliyorum aylardır. izlemeye ve düşünmeye geri dönmek gibi bir gaflete düştüğümdeyse cehennemime geri uyanıyorum. keşke herhangi bir şeyi izlemek gibi basit bir eylemle azıcık bulsam huzuru.

iyi ki başlık açmada karakter sınırı biraz yüksek. hikaye gibi başlık mı açılır alüminyum.

(bkz: yine beni anlatmışlar)
gözlemlemek,seyretmek, vay anasını kızın yanındaki ayıya bak demek için bir aktive.*

böyle evden kahveye çıkmış ayaküstü kent meydanına uğrayan emekli dayı event'i.

ne başlığı kardeşim . herif hikâye kitabı giriş cümlesi yazmış aminiyum.

kaldırıma oturup kalmak daha etkili ve güzel bir yöntem.

karaköy'de sahilde bankta oturup denizi çok seyretmiştim.

simit ve çay alırsın ve oturursun banka giden gemileri seyredersin. karşı kıyıda ayasofya, topkapı sarayı ve niceleri durur. üstelik yüzyıllardır. onları kalıcı, seni gelip geçici gösterir o taş yığınları.

banka bile gerek yoktur. istiklal caddesinde mağazaların kenarları çıkıntıdır, böyle kiriş gibi şeyler vardır. onların kenarlarına çöküp geleni geçeni izlemeyi, hayatların olasılıklarını tahmin etmeyi, yaşananların izlerini ve farklılıkları görmeyi çok seviyorum. bazen geleni geçeni çizerim de, bazen yazı da yazarım. bazen sadece dümdüz izlerim. bazen kulağımda kulaklıkla ayrı bir dünyaya gitmişimdir. her halükârda yapmayı çok sevdiğim bir şey. burada bile farklı insanlarla tanıştıkça ne farklı, garip, benimkine taban tabana zıt hayatlar olduğunu gördükçe şaşırıyorum. aslında yoldan geçen, omuz omuza yürüdüğümüz insanlar da öyle. bunun farkındalığıyla insanları izlemek pek garip.

roman karakteri gibi yaşamaya daha doğrusu öyle lanse etmekten vazgeçmek lazım.

uzaklara bakan hüzünlü adam edebiyatı çok ergence.

bence yani.

farkında olmak da sanattır. insanların "insan oluşunu" izlemek. bir yere yetişmeye çalışan, çocuğunun elinden tutan, telefonla konuşarak yürüyen, kahkahalar atan insanları izlemek bazen hayatın ne kadar güzel olduğunu hissettirir izleyene bazen de ne kadar yalnız olduğunu.