ketçabı çalkalarken çeneye vurmak

çok sık başıma geliyor. kocama kızmışım mesela, dövsem olmaz, bıçaklasam olmaz. napıyorum? kızartıyorum biraz patates. gel aşkım diyorum yemek hazır, dur sen yorulma ben sıkayım patatesine ketçabı. sonra alıyorum şişeyi ketçap çalkalar gibi yapıp yapıştırıyorum çenesine.

cam şişe daha kullanışlı yalnız. hem dibine çöküyor hem de sıkıştıramadığımız için iyice, hunharca sallamak gerekiyor ki dökülsün içindekiler. artniyetimizin ortaya çıkması imkansız. <3

7 saniye kadar idrak etmeye çalıştım, ondan sonra bastım kahkahayı.



komit. bu kadar sakar biriyle bir şeyler yiyip içilmez mesela.

(bkz: aklını ketçap mayonez ile yemek)

beni gözetleyen kim çabuk çıksın ve söylesin?!
az önce yaşadım la bunu.
nasıl salak bir birey olduğumu tekrar kanıksadım thanks...
ahahah.
gönderme yapar gibi çıkarmayın şu başlıkları karşıma.
alınıyor ve üzülüyorum. ıh..

ketçap şişesini çalkalarken çeneme vuracak kadar salak değilim. ben hardal şişesini çalkalarken vurmuştum, ama o hardal, sayılmaz.

ketçap tüketmediğim için başıma gelmeyen durum.
ben daha çok kavanoz çalkalayanlardanım.
en son kavanoz çalkalarken parmağımı duvara vurup yaralanmıştım.
baya baya yaralanmıştım.
hızımı alamadığım bir andı.
iş yaparken ben ben değilim
içimden bir zeyna çıkıyor.
(bkz: işini aşkla yapmak)

bir ayak serçe parmağını sehpaya vurmak değildir ama yine de can yakar.

çene çalarken ketçapı yere vurmuyoruz neyseki. yoksa inadına dikine desenli mutfağı temizlemek için eğilmek gerekebilirdi.