kış uykusu istenci

uzun süreli bir kendini dış dünyaya kapatma dürtüsüne teslim olmak için gösterilen irade gücüne verilen isimdir.

bazen ben de kış uykusu istencine kendimi bırakma arzusuna karşı koyamadığımı hissediyorum.

dünya, benim içinde yaşamak istediğim bir gezegen olmaktan çıkalı uzun zaman oldu. bu dünyayı sevmedim ve azalmadı kinim, aksine git gide daha da fazla artıyor. insanların her şeyi bireysel bir bakış açısıyla görmesi noktasında bir sorunum yok. bunu desteklerim bile ama bu bireysellik zaman içinde bencilliğe ve menfaat düşkünlüğüne dönüştükçe insan ırkının gezegendeki baskın ırk olmasının büyük bir haksızlık olduğu fikrine kapılmaktan alamıyorum kendimi.

her canlının ölümü tadacak olduğu gerçeğinin ölümü bu kadar sıradanlaştırmasına da hala alışamadım. ölen insanların istatistiğe dönüşmesi hala rahatsız edici benim için. ama ölümden daha beteri dünya insanlığının aşağılanmaya alışmasıdır.

güç sahibi olan çoğu insan gücü elinde bulundurduğu süre boyunca kendinden zayıf olduğuna inandığı herkesi küçümseme ve aşağılama alışkanlığının tadına doyulmaz çekiciliğine kapılıyor. bu aşağılama be küçümsemenin nesneleri olan çok sayıda insan ise gücün kendi ellerine geçeceği zamanı bekleyerek yaltakçı bir gülümse eşliğinde kaderine razı olma niyetinde.

hayatta kalmak ve yaşamak arasında bir fark olduğunun bile farkında değil çoğu insan. kendilerinde hak görmedikleri güzelliklerin başkaları tarafından sahip olunmasına gıpta etmenin yeterli olacağını düşünmekte bir beis de görmüyorlar bu insanlar.

daha anlatılacak, itiraz edilecek çok şey var ama bu uyku iradesine teslim olmam gerek artık. beni yalnız tanrı uyandırabilir.