kısa yazılar

vücuduma koza yapmış,uçuşu bekleyen ruhuma dokunmayın yeter.bedenimi ve zihnimi kirletebilirsiniz...

mutluydum taaa ki yaşayana kadar.

hissiz bir adama noktalama işaretleri,sarhoş bir adama anlamsız gelen trafik ışıklarından farksızdır.. ve sonunda ışıklara kalan,idam ipini aratmayan kocaman bir ters dönmüş soru işaretidir..

düşünebildiğin kadar varsın.
koşabildiğin kadar uzaklaşırsın.
çabaladığın kadar yaparsın.
sevebildiğin kadar insansın.

yanlışın tedavisi için gelmiştim. karıncalanma hissi işaretiymiş yolun tek sıra gitmeye uygunsuz dolambacına. kendini zorla sevdiren, dramına ortak eder bir yandan. hatanın üstüne taş koyalım uçmasın.

çok pişman olan hiç pişman olmamıştır.

"onun dudaklarını ilk öptüğümde yukarı doğru çıkan asansörde ineceğim kata gelmiş gibi hissettim.."

kendimi ve insanları kabul edişimi. sahi insan kendini sevmeden, kabul etmeden başkasını her şeyine rağmen kabul eder mi? kendinde kusur ararken başkalarının kusurlarını göz ardı edebilir mi?

"ilk gördüğüm gibi değildi artık. yaşlı ve beyaz saçlıydı. yanakları düşmüş, gözleri çökmüştü.elleri eskisi gibi değildi artık.
bakışları can yakmıyor;delikanlıları mest etmiyordu güzelliğiyle.
peki gerçekten bu muydu peşinden yıllarca koştuğum kadın?

20'lik genç kız değil ya be adam. sen kalk da kendine bak. sanki ondan bir farkın var da konuşuyorsun öyle. sanki sen çökmedin. hem sen kendin yürüyemiyorsun be. iki tekere muhtaçsın. "

yarım kalan hayat
işte bizim de bir gün farkına varmadan hayatımız yarım kalacak. ne bir mucize gerçekleşecek ne de dert yandığımız o sıkıcı monoton hayata sahip olabileceğiz. tıpkı hayallerin gerçekleşmeden daha değerli olduğu gibi yaşam da elimizden kayıp gidince değeri fark edilecek. iş işten geçtikten sonra...

elimde bir sigara. daldım yine uçsuz bucaksız düşüncelere. sonu yok düşüncelerin, bir diyardan başka bir diyara geçip gidiyorum. yine hiçbir anda rahatça kalamıyorum. o kadar şey var ki düşünecek hangisinde kalsam diye düşünüyorum bu sefer de. balkonda yüzüme esen rüzgar, soğuk ama hoş bir his bırakıyor tenimde. battaniyeme sarılmışım ama çay dolu fincanım eksik elimde.  huzur buluyorum gecenin bu saatinde. kendi başımayım kalabalıktan yoksun.
sokak lambasına takılıp kalmışım. öylece bakarken yine birçok şey geçiyor aklımdan. hiçbirini anlatamıyorum, ne hissettiğimi bilmiyorum. derken gözüme yoldan geçen arabalar çarpıyor. biri giderken öbürü geçiyor. ben yine yerindeyim. herkes yaşarken ben yine uzaktan olanları seyrediyorum. herkes yaşarken ben aslında yerimde sayıyorum.

çoğu uzun yazılardan daha anlamlıdır çünkü bir kelime seni çok uzaklara götürebilir ya da insanlardan örnek verecek olursak çok konuşmaktan bahsedebiliriz.karşımızdaki o kadar çok konuşur ki kelimelerin anlamlarını yok edebilir fakat senin söyleyeceğin bir söz tüm destanları anlamlandırabilir..

soğuk bir kış günü yine pervasız bir şekilde gittiğim yeri düşünmeden yoluma devam ediyordum. zaten yaşantımızda böyle değil mi hangi girdiğimiz yolun sonu görüyoruz ki. tanışarak, hatalar yaparak yaşama tutunuyor muyuz hepimiz yoksa böyle düşünen sadece ben miyim. belki birçok kişi böyledir ama hata yaptıklarını insanlara söylemek istemiyorlardı, her zaman doğru yolları seçtiklerini kanıtlamak isterler. düşüncelerimden sıyrılmaya başladığımda şehir merkezine çoktan vardığını fark ettim. yine hiç kimse bilmediği halde bir çok konuya kendimce açıklık getirmiştim...

sayfayı kapatana kadar okursun, ne güzel.