koltuğa uzanıp tavanı seyretmek

uzun vadede sıkıcı ama kesinlikle rahatlatıcı, beyin boşaltıcı ve sakinleştirici eylemdir. cep telefonlarının
ve internetin yarattığı hayal dünyasından çıkıp, gerçek hayatı kısa bir süreliğine de olsa sorgulamaya başlarsınız.
ruhunuz dinlenmeye başlar başlamaz şerefsiz nefsiniz devreye girer ve "hadi, kaldığımız yerden devam edelim" diyerek kandırır bizi. bir bakarız ki; yattığımız yerden doğrulmuş ve telefonu elimize almışız.

oysa ölünce yıllarca, belki yüzyıllarca tavana bakacağız o şekilde. yaşadığımız bu yalancı dünyada hayatımızın gerçeğidir tavana bakmak.

sadece uykuya geçiş evresinde yapabildiğim eylem.

dışarıda üşüyüp eve gelinmiştir, bilgisayarda güzel bir dizi izlerken kapatılır ve battaniyeye daha sarılınır. sonra usulca gözler kapanır.

koltukta keyfi çıkmaz, oranız buranız tutulur. en iyisi yatağa uzanarak yapılır.