kontrolcü olmayı iyi bir kişilik özelliği sanmak

sıklıkla duyduğumuz "ben çok kontrolcü olduğumdan..." şeklinde başlayan cümlelerin müsebbibi olan toplumsal yanılgıdır.

jest ve mimiklerle ekşi bir lezzet katılan "keşke olmasam" sosuyla sunulmuş bu ara cümleler aslında görücüye çıkmış ve beğeni bekleyen ana yemeklerdir.

etrafındaki herkesi, her şeyi kendi istediği kalıba sokmaya çalışmak bizim toplumda lider özelliği sanıldığından olsa gerek, bir yönetim biçimi kılığında en küçük sosyal topluluklardan en büyük örgütlere kadar sızmış müdahalecilik virüsü, henüz zehirlenmemiş liderlere dahi etrafındakilerce zorla şırınga ile enjekte edilmektedir.

işte bu yüzdendir ki sokakta dahi çevrenin sorgulayan ve düzeltmeye çalışan bakışları iğnelerin üzerinde yürüyormuşcasına rahatsızlık verebilir. hasılı, özgürlük sevilen ve hissedilen bir kavram değildir bu mahallede. maalesef toplumumuz "ay ben çok kontrolcüyüm"dür.

kontrolcü insan sorumluluk altına girer çünkü ego tatmini sağlamak için kuracağı hakimiyetin dikenli yolları sorumluluk taşları ile örülmüştür. böylece toplumda da 'aaaaa ama o çok azimlidir, her şeyi düzene koyar, işi halleder' şeklinde alkışlanacaktır. zaten her şeyin potansiyel sahibi olduğunu düşünen bu kişi, artık hastalıklı tutkusunu iyi bir kişilik özelliği sanacaktır.

kontrolcü olmak kontrol bağımlısı olan kişiyi delirtebilir ama bazı durumlarda etrafında bulunan insanların çözüm için başvurduğu insan olması sonucunu da getirebilir.

bir örnek vereyim. ortalama bir insan eğer hasta değilse sık sık başı ağrımıyorsa ağrı kesici taşımaz. kontrolcü bir insansa bu ihtimale karşı ağrı kesici de taşır. bu durumda başı ağrıyan kişi o mu onda kesin vardır diyerek ağrı kesici sorar ve baş ağrısı geçer.

insanın kendi hayatı üzerinde kontrol sağlama tutkusuyla mevcut kurgusunun başka hayatlara bulaşmasının birbiriyle karıştırıldığı durum.

hayatımın akışının günlük kontrolünün elimde olmasını seviyorum ben. sabah kalkacağım saat, gideceğim yer, takınacağım tavıra kadar belirli bir akışa sahip her şey. işler kontrolüm dışına çıktığı zaman hayata küsmüyorum ancak bu kontrolsüzlük hissi paniğe sebep oluyor bende. ben öyle durup dururken hadi şunu yapalım denilebilecek biri değilim elbette bu sebeplerle.

hiçbir konuda birilerini yönetme ya da liderlik etme arzusu taşımadım. ancak özerklik meselesi mühim, benim akışıma müdahale etme konusunda özensiz davranan birinin bunu bir hastalık olarak nitelendirmesi ise gayet normal.