korku filminde gülmek

iki manası vardır:
o film ya amacına ulaşmış bir korku-komedi filmidir,
yada o film bir çöptür; kurgu, mantık, oyunculuk ve efektler öylesine berbattır ki dayanamayıp korku filmine gülersin.

bazı korku filmleri cidden komik oluyor, gülmek lazım onlara.

nedendir bilmiyorum, korku filmi izlemek çocukluktan beri kişisel zevkimdir. 5. sınıftan beri, bunu baya hobi haline getirerek düzenli izlemeye başladım. bir türe fazla hakim olunca, ne olup bitecek ön görebiliyorsunuz. en iyilerinden en kötülerine tüm kurgulara hakim olduğunuz için belirli bir yerden sonra tüm korku filmleri gülünç gelmeye başlıyor. bir şeyi ne kadar normalleştirirseniz, o kadar tepki vermezsiniz. kenardan köşeden freddy krueger çıksa, kahve ikram edecek seviyedeyim. enteresandır, kimse benimle korku filmi izlemeye cesaret edemez çünkü genelde en uç seviyeleri izliyorum ama yine tepki vermiyorum. bu özelliğim yanımda oturan arkadaşlarımı çoğu zaman ürkütebiliyor.

her kadın romantik film izleyecek diye bir şey yok. klişeler yıkılmak için varlar.

annemin gıcık eden eylemidir. bir gece açtım, hevesle izliyorum. oturdu yanıma, başladı :
boya bunlar.
kostüm bunlar.
makyaj bunlar.
gerçek değil bunlar! bir de gülüyor ben zıpladıkça.
anne, dedim. sence ben gerçek olduğunu düşündüğüm için mi korkuyorum?
iyi de ben bunları düşünmezsem korkarım, kendimi ikna ediyordum, dedi.
filmin izlenecek tarafı kalmamıştı, kapattım.

uzak doğu korku filmlerinde olabilecek durumdur. normalde korkmam gerek ama o kadar tatlılar ki insan korkmaktan ziyade gülümsüyor.