korkudan donup kalmak

olası bir panik anında yapılabilecek en kötü eylemlerden biri.

özellikle de kızlarda rastlıyorum buna. bir keresinde arkadaşımla karşı karşıya geçmeye çalışırken karşıdan arabanın biri şehir içi hız limitinin epey üstünde geliyordu. ben pekala arabayı görmüştüm yolun kenarında bekliyordum, arkadaşım ise bir anlık dalgınlık ile benden iki üç adım öndeydi ve yolun ortasında idi. araba geldiğini ise nihayet fark ettiğinde öyle bir korktu ki yolun ortasında donup kaldı.

ilk başta "ne yapıyor lan bu" gibisinden bir saniye düşünsem de o iki üç saniyede tamamen refleksif bir şekilde kızı kolundan tutup geri çekmeyi akıl edebildim neyse ki. buna benzer bir başka olayı ise daha bu yaz peşimden beş tane köpek beni kovalar iken yapmıştım ve çevremdeki çalı, merdiven gibi objelerin üstünden atlayarak köpekleri yavaşlatabildim ve eve ısırılmadan varabildim. o yüzden bu tür olaylarda reflekslerime güveniyorum genelde ve genelde doğru hamleleri yaptığım için şanslı olduğumu düşünüyorum.

insanlar neden korkudan donup kalır bilmiyorum ama nasıl yapıyorsanız bunu yapmayın aga. harbi ölürsünüz valla sıfır şaka.

canlının vereceği üç tepkiden biri.

kaç ya da savaş ikilemi arasındaki kararsızlık hali.
relfeksif olarak daha iyi olanlarda kısa süren.

askerde haftasonu, koğuşu benzin döküp yakan bir asker vardı, (olay sonrası linç girişimi yüzünden hastanelik oldu, askerin elinden zor aldık... hastaneden geldi, kafa göz bandajlı ani müdahale mangasında sedyede yatıyor...) 150 kişiyi diri diri yakacaktı puşt. 2-3 asker ağır yanık oldu... kaçmasın diye kelepçeledik, yemeği suyu bile o odaya geliyor, tuvalete giderken yanına 3-4 koruma veriyoruz. askerler ara ara grup halinde saldırmaya geliyor koruyoruz... (taburdaki asker biz olmasak linç edecek, bir bölüğü yakıyordu manyak) beklenen gün geldi. pazartesi sabah. içtima var. tabur komutanı deli osman geldi(çok severim, sağ olsun o da beni çok severdi, normalde kültürlü, askeri çok seven ve asker tarafından da çok sevilen babacan bir adam. bazı eğitimleri bile gelir kendisi verirdi. tam bir harbiyeli asker) manga binasının yanında arabası durdu. bir hışımla indi. selam çaktım. öperim senin selamını sabahını gibisinden bi baktı... yerden bi tane kalın boru buldu. "bu oç yi ne yatırıyorsunuz lan burada cenabettin" diye bağırdı. "çıkın!" çıktık. içerde çocuk (lakabı neron) sedyeye kelepçeli.. bir ciyaklamalar geliyor, bir vurma sesleri geliyor... böyle bir dayak görmedim. manga odasında abartısız söylüyorum camlar, çerçeveler indi. içerde ak 47 ler(kaleşnikof) var. onlardan birini aldı. pat, küt, çötönk..... ak 47 nin dipçiği kırdı herifin üzerinde. ağlama, inleme, ciyaklana... resmen korktum dondum kaldım.... zaman algım gitti. emir geldi. "bu oç yi götürün, üstünü giysin içtimaya çıkacak." yanına 4-5 asker verdik. götürdüler. giydirdiler. geldi. bir tabur asker dizildik. deli osman konuşmasını yaptı, nasihatlerini verdi. konuşurken dayağın 2. postasını ara ara attı. ara ara "sana acıyorum, sen bir zavallısın, seni dövmüyorum" dedi.
"ulan daha nasıl döveceksin" diyor iç sesim. orda daha uzun süreli bulunan askerler de dediler... deli osman bu çocuğu dövmedi.... lan dövmemiş hali bu mu? ben hayatımda böylesi korktuğumu, böylesi donup kaldığımı hatırlamam. (çocuk hiç masum değil belki o gün onlarca kişiyi öldürecekti... ama yediği dayağı görünce üzüldüm.)

(sonrasında olay askeri mahkemeye geçti, bizim askerlik bitti. bu neron da kışlada firar etmiş,mahkemeye çıkmamak için... muhtemelen bulunmuştur, mahkemeleşmişlerdir.)

çita seninle ilgilenmeye başladığında; yaşadığın durumdur.

www.tumblr.com/mithaturk/75...