kötü huylarının farkında olup değiştirmeyen insan

eskiden farkında olmadıklarını düşünüp bu da onun karakteri ve bu kötü huylarının kötü olduğunu algılayamıyor diye düşünürdüm ancak son zamanlarda fikirlerim tamamen değişti. insanlar karakteristik kötü huylarının farkında ve sorduğunuzda da verdikleri cevaplarda çok konuşuyorum, bencilim, hemen sinirlenip kalp kırıyorum, fazla cimriyim, hep kendimi haklı buluyorum, biraz çapkınım gibi tespitlerini rahatça sunabiliyorlar. peki her şeyin farkındasınız madem neden bunu törpülemiyor ve düzeltmiyorsun? cevap genelde pişmiş kelle gibi kikiki gülmek... sonra neden insanlardan soğuyorsun oluyor...

benim bu değiştirmiyorum değil insanlar haddini bilmiyor ben de kötü oluyorum umrumda mı? değil?

öyle bir ülke de yaşıyoruz ki ömrümü sana ne yada bana ne diyerek cevaplayabilirim.

- çocuk ne zaman?
- sana ne?

- benim.sevgilim bana bunu bunu yaptı?
- bana ne?

böyle bir ülkeyiz vesselam herkes haddi olmayan işlere burnunu sokuyor cevabını alınca da kötü huy! ha xtirin oradan!

bu başlığı görmemle birlikte daha geçen gün farkettiğim bir şeyi anlatmak isterim sizlere. ben uzun bir süredir insanların kalbini kırmayı, manipüle etmeyi sanki büyük bir başarı gibi görüyordum. çünkü sosyal medyada öyle bir algı var ki kötülükler güçlülük belirtisiymiş bir diğer adıyla “coolluk” adı altında güzel bir şeymiş gibi lanse ediliyor. ve evet bende uzun bir süre boyunca sırf güçlü olmak için insanlara olmadığım biri gibi davrandım. ezmesinler diye çabaladım. bundan keyif almadığımı ise kendime zar zor söyleyebildim. yani sözün özü bence insanlar bunu bir marifet ve alışkanlık olduğunu düşündükleri için bırakamıyorlar bu huylarını. çözümü ise sadece o kişide.

huy kelimesi bana pek cazip gelmiyor; bu yüzden alışkanlık diyeceğim. başkalarını hiç bilmem, aslına bakarsanız başkaları bu hayatı nasıl yaşıyorlar onu da hiç bilemiyorum; muhtemelen bu da benim hayatı yaşamayı becerememden mütevellit bir sorunsal, her neyse.

diyeceğim o ki, kötü alışkanlıklarım -başkalari hiç umrumda değil maalesef- en büyük zararları bana veriyorlar.

işin sonunun varacağı yeri ben size söyleyeyim: esaslı bir sabır göstermedikçe ve bu esaslı sabrın yanında -sarkacın bir ucundan diğer ucuna salınmak bu işin doğası bu arada- tutarlı, istikrarlı ve iyimser bir kendine yardım etme isteği duymadıkça değişim ve dönüşüm -zaten normalde de çok zor olmasına rağmen- daha da zor hâle geliyor.

istediğin kadar iyi niyetli ol bu hayatta, icraat ortaya koymazsan bir değerin yoktur.

her şeye rağmen (bebek adımları ile olsa dahi) kendi felsefeni oluşturma yolunda adım adım ilerlemek.

inan bana en büyük moral bozucun olarak kocaman bir kendin var.

spinoza, etikasında, bir duyguyu diskalifiye etmenin yolunun onun karşısına ondan daha güçlü bir duygu çıkarmak olduğunu söylüyor.

mesela, keder gibi bir duygunun karşısına sevinç gibi bir duygu çıkarmak; çünkü yine sevincin her daim kederden daha güçlü bir duygu olduğunu belirtiyor.

kederin (kötü bir alışkanlık olarak) bizi esir almasına izin vermemiz, bilgi yoksunluğundan kaynaklanıyor (yine ona göre)

hep dediğim bir şey vardı, bu yol uzun ve zahmetli, şimdi de başka bir şey söyleyeceğim:

yol uzun ve zahmetli ama biz adımlarımızı atmaya başlayalım. mesele adım atabilmekte, yürüyebilmekte hem de iç kanamana rağmen; yolun ortasına çömelip kalmaktansa ayakta ölürsün en azından, hayat yolunda ambulans yok maalesef, yaralarına panzehir mi arıyorsun? ürettiğin zehre bak, panzehir de orada.

çünkü beni ben yapan özelliklerimdir. flörtözüm. sabırsızım. yenilgiyi kabul etmem. üzerimde hakimiyet kurulmasına katlanamam. birini ilk bilemedin ikinci yanlışında hayatımdan çıkarırım.

kime göre kötü huylar ? bizi biz yapan özelliklerimizi değiştirmek yerine böyle sevilsek olmaz mı kimseyi değiştirmeden olduğu gibi sevin ayrıca zaten mükemmel insanları herkes sever önemli olan kusurlarınızı sevenleri bulabilmek.

bence olay bizi biz olarak sevmekle pek ilgili değil. mesela bazı insanların dili gereksiz şekilde sivridir ve en basit konularda bile kalp kırmadan konuşamazlar. böyle bir özelliği değiştirmek, kişinin karakterini baştan aşağı değiştirmesini gerektirmez. üstelik etrafındaki insanların ona daha fazla yaklaşabilmesine vesile olur. iyi olanın kalp kırmamak olduğu gayet açıkken bu huyun kötü olmadığını iddia etmek anlamsız olur. ha yok diyorsa ki ben özellikle kalp kırıyorum, zaten kimse bana yanaşsın istemiyorum, etrafımda kimsem kalmasın istiyorum, o ayrı tabii.

kalp kırmak tek bir örnek. bunun gibi, insanları etrafımızdan kaçıracak bazı özelliklerimizi törpülemek, olumlu bir değişim olduğundan çok da öcü muamelesi görmemeli diye düşünüyorum.

(bkz: can çıkar huy çıkmaz)

şeytanla mesaiye kalmış insandır.insani kusurlar değiştirilebilir.yeter ki kişi şeytana göz kırpmayı bırakıp işine baksın.

gold digger olma olasılığı çok yüksek olan tiptir.

kendi huylarını değiştirebilecek kadar özgüveni kendinde bulamayan insanları gereğinden fazla düşünüyorsunuz.