köye yerleşip çiftçi olmak

bu devirde çiftçi olmak bile lüks, neyse ben babama dedim, bizim oralarda bana ayarla bir şeyler ben ekeceğim ileride falan dedim. dedi yaparsın,bizim orda duruyor tarlalar dedi. bakalım ileride gerçekten yapabilirim. içimde hep bir üretim ve çiftçilik ruhu vardı, gelecek ne gösterecek bakalım.

vatansever insan köydeki arazisini satmayan kişidir.

arkadaşım, arazini işlemiyorsan da bir fakir- fukaraya ver işlesin; ama satma! bop'çuların ve bip'çi gavatların hedefi arazilerimiz. namusunu bilen arazisini satmaz. evet.

tabii çiftçilik yapacak köy kalmış da bulunursa.. (mecidiyeköy, karaköy'de filan olmaz o iş çünkü.)

he ya sabah kalkıp kümesten sıcacık yumurtaları toplamak, badem gibi hıyarları koparmak ama bunları benim namıma çiftliğimin kahyasının yapması.

galiba tembelim ben ya...

kadıköy -altıyol ,boğanın olduğu yer eskiden bahçelikti, şimdi parke taşı döşediler.

zamanında oldu bir 20 -22 sene aklımda kalan belki daha eski , müteşebbis bir abimiz boğanın etrafında ki toprağı tarıma hazır hale getiriyor , kenevir ekiyor gübreyi veriyor sonra 1-2 hasat fakat devlet bu müteşebbis abimize izin vermiyor kenevirleri imha ediyor boğanın etrafına taş döşüyor.

tarımı destekleme yok biz ,bakın koca kadıköy'de olana .
yok ettiler köyleri.

asla filmlerdeki gibi olmayan şey. sabahın ayazında hayvanları bırakacaksın, davarlardan süt sağacaksın, öğlen bostanla ilgileneceksin, yetiştirdiğin mahsulden hiçbir şey kazanamazken sattığın adamlar aracılar vasıtasıyla paraya para demeyecekler buna rağmen bir umutla tarlanı süreceksin belki de geri kalan ömründe yalnızca traktörün mazot parası için çalışacaksın. sosyal yaşamın sadece köyündeki dedikodudan ibaret olacak. şehirliler senin yaptığın işi aralarında makara geçmek ve birbirlerine hakaret etmek için kullanacaklar.