küçükken zorla saçları kazıtılan çocuk

arkadaşları arasında alay konusu olur. bunlardan biriydim maalesef. yaramazlık yapardım ve berbere gidip dazlak olarak çıkardım.

kişiliğim yamuldu bu olaylar yüzünden. iki gram uzatıp adama dönüyordum.

kel olarak giderdim okula. kızlar parmağıyla beni gösterip gülerdi. ah be baba. ne kötü cezaymış. keşke dövseydin, kızsaydın.

büyüdükçe güçlendim. intikam alacağım dedim. aldattım kızları hep. kollarını ısırdım. saçlarını çektim.. hiç acımadım. aslında özümde çok iyi olabilecekken bunlar oldu.

çok gülerdi meral bana. yeşilay kolu gezisinde sen gelme kel dediler. kolundan kıl kopardım ilerde hep. manyak oldum.

geçmişinden berber olarak intikam alacak yiğittir.

erkekleri bilmem ama benim saçım hep erkek çocuğu gibiydi. belli bir uzunluktan sonra uzatamıyorum.

bitlendiğinde gazyağı ve bilimum önleyici etki etmeyince kesiyorlar efenim, durduramıyoruz.

babam sürekli alaburuz kestirirdi saçımı, bu olay bana çok iz bırakmıştır..

küçükken kendime kâkül kesmek istemişim ama baya ön saçlarımı dibinden kesmişim. öyle insan içine çıkamazmışım yani. sonra evdekiler aydı tabi. ver elini kuaför... sıfıra vurdular kafamı. elimi kafama götürüp diken diken olmuş falan diyorum. eve geldik ya aynada kendimi gördüm. ağla ağla ağla... neyse sonra bilmem kaç ay bandana ile dolaştım.

bir psikolojik travma öyküsü.

genelde çocuklar bit'lendiğin de yapılan eylem'dir.

çocukken çok kızardım, sonra bağımlılık yaptı. kendim gidip usturaya vurduruyodum. yıllar boyu kel dolaştıktan sonra salış o salış.

sürekli saçları kazıtılan çocukta bendim efenim. berbere giderken tasla giderdim hatta. bitlenmeyi önlemek için sürekli kestirirlerdi saçlarımı. bunun bana eksisi saçlarım çok uzadığında kestirmek oldu. ben de isterim böyle upuzun saçlarla gezmek ama zaten yakışmıyor.

(bkz: akbabuş)

zorla değil ama bir seferinde rahmetli dedem abimle beni berbere götürüp bu şekilde kestirtmişti saçlarımızı subay tıraşı adı altında. saçlarım uzayana kadar şapka takmıştım okulda. o zaman çok kızmıştım ama keşke burada olsan da ben her gün kendi ellerimle kazırım saçlarımı be dede.

seyrek saçlarının daha gür çıkacağına inanıldığı için kurbanlık koyun misali zorla berber koltuğuna oturtulmuş çocuklardır.

akranları subay tıraşı, hatta amerikan subayı tıraşı gibi hawli saçlarla gezerken 3 numara kafayla köy çocuğu gibi okulda arz-ı endam etmek zorunda kalan çocuktur.

saçları gür çıkardigi inancı da artık birçok kimsenin de bildiği üzere şehir efsanesidir efendim. saçlarım daha ergenlik döneminde açılmaya başlamıştı*.

bu çocuklardan biri de bendim.

ikokul beşinci sınıftayken şehirdeki ilkokullar arasında yapılan bilgi yarışmasından bir akşam önce iki arkadaşımın anneleriyle benim annemin neden olduğu travma nedeni olaydır.

öncesinde yazılı sınava girdiğimiz bilgi yarışmasında iki okulla birlikte finale kalınca çok sevinmiştik. çünkü başarılı olmak önemliydi bizim için. öyle kodlanmıştık. ayrıca güzel olan şeyse hababam sınıfındaki gibi sahneye konan sıralara üçlü oturup seyirci karşısında final yapacaktık.

seyirci karşısına çıkmadan önce benim annem ve arkadaşlarımın anneleri insanların karşısına "papaz" gibi çıkmamamız gerektiğine karar verdi ve üçümüz birden berbere götürüldük. zaten on dakikalık işti. berber makineyi kafamıza soktu ve biz artık üç numara tıraşlı çocuklardık.

aslında diğer ikisi benim kadar kötü durumda değildi. onlar resmen kız güzeli gibi oldular, bense tesadüf eseri ayağımda bulunan mekap ayakkabıların da katkısıyla etkin pişmanlık yasasından yararlanmış gibi görünüyordum.

yarışma başladığı zaman sahnede domates festivali gibi duruyorduk. saçlar sıfır ve yüzler utançtan kırmızı. yine de yarışmayı kazandık ama sanırım sağımızdaki okul daha çok eğlendi çünkü yarışma boyunca bize "kel kabak" deyip güldüler.

ilokuldaysanız ve kel kabaksanız hayat çok zor.

yaz aylarında saçlar gür olsun kafa hava alsın diye yapılan işkenceydi.

bendim bu oğlan. şimdi sonuna kadar uzatıyorum.