mahallede hunharca oyun oynayan komşu çocukları

yaşam sevincimi bir anda maksimuma ulaştıran çocuk kesimidir. evimin hemen önündeki parkta rezalet sesler çıkararak bazen sinirlenmeme sebep olsalar da çocuk sesi güzeldir sözlük.
geçen yaz gece on ikide çığırdıkları için beni kafama çarşaf geçirip hayalet taklidi yapmaya zorlamışlardır. böylece birkaç çocuğun hayatında saçma sapan bir anının başrolü olmuştum. korkmadılar ama kaçtılar. korkmadıklarına yemin edebilirim.

bağırışlar, çığırışlar koşturma sesleri eşliğinde sevdiğim komşu çocukları. hayat var.

şanslıyım ki eskiden dahil olduğum ve tüm desteğimin onlarla olduğunu bilmelerini istediğim küçük insanlardır.

tam aklımdan geçiyordu, başlık açılmış. evet, bizim burda da var, hafta sonları da büyüklerden de çıkıyor. şimdi çıkıp desen hem gürültü yapıyorsunuz hem de pandemi var diye, ondan sonra ya pompalı ile ateş ederler, ya da camını çerçeveni indirirler. burası avrupa değil sonuçta. polisi arasan o da sıkıntı. daha mahalleye girerken ihbar adresini söylüyorlar, nerede diye. kardeşim sen beni nabacan, git ihbarı değerlendir. ondan sonra adam duyup başına bela açacak. gizlilik esastır ama bu çok oluyor genelde. belki şikayet eden dip komşu. kısacası insanın ahlakı ana babadan başlar. çocuğuna terbiye verse böyle olmaz. robot gibi evde dursun da demiyoruz. ama bu sokak olayının da şartları var yani.

hep özendiğim çocuklardır.( benim annem bana izin vermezdi diye çok üzülürdüm )

pc ve tablet karşısında beyinleri pişen çocuklara karşı çok daha şanslı olan çocuklardır.

her kapıdan birinin çıkıp aman yavrum az aşağıda oynayın, az yukarıda oynayın, çığrışmayın ahmet amcanız uyuyor işe gidecek bakın dediği ama çocukların hiç aldırmadan eğlenceye devam ettikleri, yeri geldiğinde paralar katışıp hep birlikte bir şeyler alıp yiyen paylaşmayı bilen, mahallede oturan yaşlı teyzenin elinde poşet olduğunda o poşetleri evine kadar taşıyan, yine mahalleden teyzelerin evinde bir şey eksik olduğunda parayı camdan attırıp alınacakları alan yardımlaşmayı, sevgiyi en iyi bilen çocuklardır.

yorumlardan gördüğüm kadarıyla çok romantize edilmiş bir olay. daracık bir mahallede 15-20 tane çocuğun bağıra çağıra küfürler ederek oyunlar oynadığı bir yerde yaşasalardı muhtemelen hatırlanan şey özlem değil sinir harbi olurdu.