marjinallik akımı başlatmak isterken kısa devre oluşturmak

zaman zaman ben de dahil olmak üzere çoğu zât-ı muhteremin yaptığı bir şeydir. benliğinden uzaklaştırılmış, bu dayatmaya kendisi de çanak tutmuş olan ve kurtulacak yol bulamayan kişiler genel topluluktan farklı şeyler düşünür, farklı şeyler söyler, farklı şeyler yapar ki insanların dikkatini çeksin ve uzun zaman sonra yeniden değerli hissetsin. ne yaparsınız ki bu değer arayışından zenginliğe uzanacağı umulan eylem ters teper. kişinin itibarı zedelenir, farklıymış gibi yapacağı konusunda mimlenir. eninde sonunda da ya içine dönüp değerini kendisi belirler ya da başkalarına bağımlılığını devam ettirip oradan oraya savrulur.

iki günün komedyenini cem yılmaz'dan binlerce kat üstün tutar, toplumda ayıp karşılanan değerleri milyarlarca kişinin görmediği açıdan bakarak normalleştirmeye çalışır, çok sevilen bir diziyi veya filmi eleştirmek için kamera açılarından oyuncuların makyajlarına, dizinin/filminin isminin uzunluğundan başrolün saçının renk pigmentlerine dek inceler, yazın ortasında montla dolaşıp boynuna fular takar, kışın en ince kıyafetlerle erzurum sokaklarında arz-ı endam eder. kısaca aykırılaşma yolunda koştura koştura gider. aykırılaşmakta değildir sorun. sorun aykırılaşarak kendileşeceğini sanmakta.

başlatılan marjinallik akımı toplumu kişiden uzaklaştırdıkça kişi ilk aşama olan ''beni anlamadılar'' kibrine kapılır. ikinci aşamada artık en yakın dostları bile bu sahte marjinallikten bıkınca kabullenme ve depresyon başlar. depresyonun kısa sürmesiyle üçüncü aşama olan kendine dönüş ve kaybedilen dostların yeniden kazanılması başlar. kişi artık farklı olduğu sanrısında değildir. o herkestir artık. her şeydir. bir akım başlatmıştır ve akım kısa devre yapıp ampul sönünce değişik bir devre oluşturma arayışına girmiştir. belki de elektronik bilimine lanet edip sözel derslere ağırlık vermiştir. bilemeyiz ki...