markete gitmek

birçok açıdan insanı korkutur.

öncelikle her şeyin aşırı pahalı olması vr daha evden çıkmadan 200 liranın yok olması demektir. gidince neler olur kim bilir.

diğer açıdan bütün yükü, kolumuzu yolda düşürmeden eve getirme aşamasını düşünmek bana her defasında kendimi gerçekten gitmek zorunda olduğuma ikna etme gibi bir süreç yaşattığı için extra zahmet verir. sırf bu aşama için evlenebilirim.

bir de soğuk havalarda gitmek var ki benim gibi eldiven takınca bile elleri ısınmayan bireyler için korkulu rüyadır.

neyse ben gidip gelcem umarım kollarım kopmadan eve varabilirim.

her gittiğimde alım gücümün düşmesinden mütevellit içim kan ağlayarak çıkarım.
ulan fındık artık lüks lan. böyle bir şey olabilir mi?

çocukken de nefret ederdim ekmek almaya gitmekten. benim için büyük bir angarya. hele de ufak tefek birkaç eksik için gidiyorsam vaktimi tamamen boşa harcadığım hissine kapılıyorum.

tek başına gidince zulüm gibi gelen ancak yanınızda konuşabilecek biri olduğunda zamanın nasıl geçtiğini anlayamadığınız eylem.

evde sigara bittiğini farkettiğinde insanda aşırı bi' üşengeçlik hissiyatı yaratır bu eylem.

eşofman altı sabit,
üstüne en dandik, rengi solmuş t-shirtünü çeker yola koyulursun
ve büyük bir klişe olsa da her insanın yaşadığı
en paspal halinle markete gittiğinde içeride güzeller geçidine yakalanırsın.

öyle bi' durum olduğunda
eşini aldatırken magazine yakalanan ünlü gibi oradan uzaklaşmaya çalışıyor insan
halbuki n'olcak yani n'olcak.

allahtan heryerde varda eksik olunca ,5dk gidip gelme rahatlığı.