milletçe ölümden aşırı şekilde korkuyor oluşumuz

2. dünya savaşına girmemiş olmamıza yorduğum ve hafızamızın 100 sene öncesine yetmeyecek kadar kısa olmasına bağladığım durumdur.

şahsi konuşacak olursam, ben kendi canımla ilgili olan hiçbir acıdan korkmuyorum, korkmam.
panik olmam. yapmam.
elbette pisi pisine ölmek hoş değil ama nasılsa bir gün öleceğiz. çok da abartmak sanki doğru değil.

büyük depremler harici ve bugünkü acılarımızdan bağımsız,
atıyorum ufacık bir depremde bile yaygara koparan, en ufak sarsıntıda çığlık çığlığa yalın ayak sokaklara düşen insanlar olmamız bana hep enteresan gelmiştir. görece sağlam binalarda oturanlar da yapıyor bunu... 2 saniye sallansak parkta yatmalar, ay ben bu gece eve girememciler...

madem evinizin başınıza yıkılacağını düşünüyorsunuz. o halde neden bir araya gelme becerisi gösterip istanbul'lu, izmir'li, kütahya'lı, malatya'lı, adana'lılar vb olarak devleti bu hususta harekete geçmesi için zorlamıyorsunuz... siz yeter ki sağlam bir irade koyun ortaya. ama hani nerede?

yapabildiğimiz tek şey çığlık çığlığa evlerden kaçmak.

böyle bir ölümü hak etmediğimizi düşünüyorsak, bu şekilde ölmeyi reddediyorsak yapacağımız şey belli.
millet olarak tek ses olup hakkımızı aramak..
ama ne mümkün...
adam bu depreni akp mi yaptı kardeşim deyip itiraz ediyor. hükümeti eleştirmeyelim diyor.
bu zamana kadar kim ne yaptı ki akp ne yapsın? diye kavga ediyor sizinle.

madem bu konuda yapılabilecek bir şey yok. öyleyse kadere katlanmak gerek. hepsi bu.

ölüm ölüm dediğin nedir gülüm...

bu laf zamanında çok kro bir laf gibi gelirdi bana.

günümüzde ölüm nedir ki biz yaşamaktan korkmuyoruz şeklinde kesinlikle katıldığım laf....

ölümden değildir korkumuz, sıkışıp kalmak, şıkışıp kalan sevdikelerimize yardımcı olamayacak olmanın korkusudur. yoksa ölüm nedir ki, bir anlık acı hepsi bu.

korku, insanı harekete geçiren bir reflekstir. harekete geçmesi, çok şeyi değiştirebilecek durumda olan insanların daha büyük korku yaşaması da normaldir.

örnek verecek olursak, bir japon, depremde evinde pek korkmayacaktır. neden? yapabileceği tüm şeyleri yapmıştır da ondan. ev yeterince sağlamdır.
zaten o evini yıkabilecek bir depremden, harekete geçerek de kaçamayacağından emindir.

bizde ise binaların durumu belli. kendini ilk 10-15 saniyede dışarı atarak, enkaz altında kalmaktan kurtulma ihtimali yüksektir zira evin başa yıkılma ihtimali de gördüğümüz üzere yüksektir.

bu korku, aslen deprem olmayan zamanlarda azar azar gelen, ancak gerek bir ev sahibi olmak için, gerek risklere rağmen harekete geçmekten erinildiği için yine azar azar gözardı edilen korkuların toplamıdır.

bu korkularla zamanında yüzleşmiş ve gerekeni yapmış insan zaten korkmaz. neden korksun.

‘ölmek bir şey değil, yaşamamak korkunç’ demiş victor hugo. yarım kalmak, yarına ertelenen planlar, söylenmemiş sözler, gerçekleşmemiş hayaller, tamamlanmamış hikayeler korkutucu olan. oysa hepimiz ertelemiyor muyuz bir şeyleri hatta bazen yaşamayı erteliyoruz. daha çok daha güzel uğruna yıllarımızı yaşamadan tüketiyoruz. bir gün yaşamanın hayalini kuruyoruz. yaşamak uğruna bir ömrü feda edip yine de yaşayamıyoruz sonunda.