muhabbet kuşunu eve salmak

gece 12'ye kadar dışarıda la hayvan. yatarken koyuyoruz kafese. evet.

bizim çakal karlos, kuranı kemirdi, bayrağı yere attı, yemeğe pisledi.
2 ay oldu geleli tüm değerlerimizi alt üst etti.
evde herkes varoluşunu sorguluyor.

her yerde kuş b.ku aramakla sonuçlanacak hadise.

yaptığımdır.

6 tane muhabbet kuşu var. 2 tanesi bizim evde doğdu, 2 tanesini sahiplendim, 1 tanesi bana küfür edip gaga salladığı için satın altım, 1 tanesini de havuzda yakaladım.

evin bir odasını onlara ayırdım, tamamen onlara ait ve kapıları hep açık. sabahın ilk ışıklarıyla dışarı çıkar akşamın ilk karanlığıyla da dönerler kafeslerine.

akşamları evde yaptığımızdır.zaten alıştığı için kendi çıkmak istiyor kafesin içinde deliriyor,neredeyse bütün akşam dışarıda duruyor uçuyor kaçıyor çoğu zaman da benim omzuma abone oluyor. *

2 tane vardı bende hiç bir zaman kafesleri kapalı olmazdı kendileri girer çıkardı kafalarına göre .

maalesef artık yapamadığımdır. kendisi rahmetli oldu. *

sen özgürsün dedim.
kafeslere kapatılamazsın dedim. evde olmayacaksam ışıkları açtım, tv veya müzik açtım ona ve dedim hür ol cici kuş, hür ol akıllı bıdık (bıdık idi adı evet)

ben varsam esaret yok, tutsaklık yok, sorgu yok sual yok sıç gagasını yediğim evin orta yerine senden kıymetli mi dedim, dinledi beni sıçtı elbet akıllı bıdık demiştim.

abim, ah o abim..
odadan odaya geçmeyi öğretti can kuşuma.
o da akıllı bıdıktı ya,* hemen kavradı, hemen öğrendi kapılardan bir drone gibi manevralarla fıtı fıtı uçtu akıllı can kuşum. onu öyle görmek beni de çok mutlu ediyordu ama nereden bilebilirdim ki bir gün pencerenin açık bırakılacağını dikkatsiz bir hane halkı tarafından? bilebilirdim tabii ama ne bileyim.

günlerden bir gün yine bizim bıdık'ı gazlarken ben:
hür kuş,
özgür kuş,
akıllı kuş,
atıl kuş!!!!
kanatların var senin hadi göreyim seni falan filan derken o açık pencerenin önünde aldı soluğu.
yapmayacaksın dedim, hayır sen özgürdün dedim ama o yaptı. gerçekten çıktı pencereden ve gitti.
onun için üzüldüm, hayatta kalamazdı biliyordum.
tüm camları balkonları açtım, dönerdi o çünkü akıllı bıdıktı ama dönen olmadı.

meğer onu daha büyük bir kafese kapatmışım.
meğer duvardan, betonlardan dev bir kafese hapsetmişim ona özgürlük bahşederken ben.

o doğasına koştu, belki dışarıda bir gün yaşadı belki bir hafta. belki bir gün uçtu özgürce ve bir başka balkona kondu, bir başka betondan kafese.
hiç bilemeyeceğim. belki de yalnızca bir gün özgürce kanat çırpmak için kendi doğasında, ömrünün geri kalanını feda edebilecek cesaretteydi, onu kim suçlayabilirdi. ben suçlamadım.

yaşanmış bir olaydır. yıllar geçmiş ve zaten benimle olsa da ömrü bugüne ermeyecek bir akıllı bıdık'ın hikayesidir. böyleli.