mutsuz insanların mutsuz insanlara ruhsal yardım sağlaması

terzi kendi söküğünü dikemez dediğimiz durumlardan biri. insan kendi hayatının üzerinde ne yapması gerektiğini bilmesine rağmen bunu eyleme dökme konusunda oldukça geç kalabiliyor. uygulama aşamasında kötüyüz. kocaman üzgün bir surat... mental olarak kendisini motive edemese de çevresindeki insanlara iyi gelebilir. birilerini mutsuzluktan uzaklaştırmak bir nebze de olsa iyi gelir.

herkesin mutluluk ve mutsuzluk tanımı aynı olmadığından neden olmasın? önemli olan karşı tarafın o kişiyi ne kadar tanıyıp tanımadığında (ya da bir psikologsa onu ne kadar anlayıp anlamadığında).

bunu ben şeye benzetiyorum yaaa;
iki sarhoş meyhaneden çıkar ve kol kola yürür. ikiside aynı düşüncededir; "bu çok sarhoş destek oluyumda düşmesin garibim..."
çünkü ikiside yalnızken bikaç defa düşüp kafayı yarmıştır, acısını bilir ve arkadaşının yaşamasını istemez...
mutsuz insanda öyle değil mi? mutsuzluğun acısını bilir, oda yaşamasın diye destek olur.
işte ben mutlu olamadım o olsun beeee...
yada, "seni anlıyorum dostuuum, bende o yoldan geçtim" der gibi bişey işte.

mutsuzluğun getirdiği ruhsal durumu bildiklerinden empati yaparak yaklaşma durumu. ben yandım,gördüm yanana bi su dökeyim hali. tabi, iyi yapayım derken daha kötü yapma hali de mevcut ama insan işte.bir de insan mutsuzken bir tek ben mutsuzum herkes mutlu emenike triplerinde oluyor. kendini yalnızlaştırıyor. mutsuz birini görünce de istemsiz ona yardımcı olma hissiyatı ile bok gibi giden hayatına bir amaç, bir anlam katıyor. onun artık meşgalesi bu oluyor. mutsuz kişiye yardım ederken, nasihatlarda bulunurken ister istemez kendi reçetesini de yazıyor,kendini iyileştirmeye başlıyor. kafasındaki iyi ses, dış ses olarak çıkıyor. böyle böyle başkasının derdine dertlenirken kendi derdini çözmeye çalışıyor bir nevi. sonra rahatlıyor, ve hayatına bakıyor. çözüme kavuşuyor mu belirsiz rahatlattıgı bir gerçek. sonuç olarak, insan yalnız hissetmediğinde, çaresiz hissetmediğinde kendini bir şekilde onarıyor.