nefret edilen insana bile sempati duyabilmek

aşırı empati ile de gelişebilen bi durum bu. ay çok gıcık, uyuz oluyorum felan derken sonra bişey oluyor. ya şöyle bir derdi varsa ya evinde şöyle bi hastası varsa diye diye o kişiyi acıların insanı ilan ediyorum. önce üzülüyorum onun için sonra sempati duyabiliyorum.

siyasetçiler haricinde herkese sempati duyarım. ağızları bir çuval yalanla dolu bu siyasetçilere asla sempati duymam. mansur başkan hariç.

double think...

demek ki önyargı ile yaklaşılmış başta. sonradan empati yapılınca hissedilen o nefret duygusu sempatiye dönüşmüş.

yok ya öyle bişey yok bende.bir kere birinden nefret etmişsem bitmiştir o gözümde bir değeri kalmamıştır sempati falan duymam.

(bkz: zoru başarmak)