normal sözlük yazarlarının çektiği çileler

hangi birini sayayım ki?

daha doğmadan önce başladı benimkisi. çocukluk ayrı, gençliğim ayrı, evliliğim ayrı, sonrası ayrı.
peşimi bırakmayana soruyorum ama pes etmeye niyeti yok sanırım.

fotoğraf olarak mevcut değildir.

insanın kendine ait bir evi olması ve o evdeki her bir eşyanın kendine ait olması ne kadar güzel bir hismis, bu hissi çok özledim. sığıntı gibi hissediyorum ve başka çarem yok

anorganik kimyayı anlamaya uğraşmak gerçekten başlı başına bir çile, bir zulüm.

fotoğraf olarak mevcuttur, hatta en renkli olanı, aşağıdaki gibidir.* annem, eskiden triko atölyesinde çalışmış olduğundan triko işlerinden çok anlardı. kendi triko atölyesini kurmayı çok istemişti. doksanlarda triko çok iyi giden bir sektördü. hatta annem triko makinelerini almak için bir firmayla anlaşmış ve atölye yerini bulup tam kiralayacakken, babamın engellemesi sonucunda o atölye kurulamamıştı ve sonrasında annem, aldığı ev tipi bir triko makinesi ile evde kazak, yelek, bere vs. örmeye başladı. ben o zamanlar yurtta kalıyordum ama hafta sonları eve geldiğim zamanlarda, annemin aşağıdaki gibi çilelerini açarak onları yumak haline getiren bir makineye koyup triko makinesinde kullanılabilecek yumaklar haline getiriyordum. hayatta çektiğim en hafif çile budur sanırım.*


edit: yumak yapma makinesinin fotoğrafını buldum, bir elinle çileden gelen ipi o metal kısmın orada karışmasın diye tutuyorsun, diğer elinle de o kolu çeviriyorsun ve saatlerce bunu yapınca tabi haliyle kolların acayip ağrıyor.

jess yazmak istediğimin bir kısmını yazmış. eskiden bu yünler şimdiki gibi sarılı halde olmuyordu, çile halinde olurdu. okuldan gelirdim, annem uzat kollarını derdi, çileyi kollarıma geçirirdi, iki yana gerdirip tutardım oda ipi sarıp yumak haline getirirdi....perde asmak kadar olmasa da baya çileli bir işti.15-20 dk sürerdi kelepçeli kollar.

geleneksel türk okçuluğunda yayın kurulması için kullanılan ipe "çile" denilirmiş. geleneksel okçuluk eğitimi uzun zaman alırmış. ilk eğitim yayı olan kepaze yayı * ile bu eğitim icra edilirmiş. bir rivayete göre eğitimler uzun sürdüğü için, çile çekmek tabiri buradan geldiği söylenir.

işte benim de çektiğim çilelerden biri budur. geleneksel ve makaralı yaylarım mevcut. baya oldu çile çekmeyeli. özlettiler kendilerini yavrularım. boşluk bulunca el atacam.
görsel temsilidir. kaynak google.

tuhaf isimler, ormanlarda ağaç gövdelerinin dibindeki kuru yapraklar, şövalyeler ve asilzadeler, kuşkulu bakışlar, öyle olması gerektiği için öyle olan şeyler, elinden gelenin sonuca etki etmemesi, bira fıçıları, eskiz defterleri ve müzik.
rüyalarım.
mum bitmek üzere, bir yere varamayacağız, bence bunları konuşmayalım.

çekmediğim dert çilek almadı.

çileler hiç bitmiyor zaten artarak devam ediyor bu beni daha güçlü bir insan yapacak biliyorum.

ben olmuşum çile dedirten bir hayatta sayamadığımdır.

gençliğimi kimse bilmez
sakallarımdan çocuk kokusu
ağzımdan, ay ışığı fışkırır benim
ceketimi yağmurlara astığımdan beri
tehlikeli şiir okur
dünya'ya sataşırım ben
korkarım

(bkz: paratiroid adenomu)

ömrümden 5 yıl yedi 2 aylık hastane süreci.

allah doktorlarımızı başımızdan eksik etmesin.

uykusuzluk.

işsizim ve iş arıyorum. bütün derdim de çilem de bu. buna da şükür.

bu sezonda domat yetiştiremedim.

tüm fideler sırayla hastalandı. sonuncusunu da yakında sökerim.

ne çile çektirdin be domates bitkisi. nazından usandım be yaa. beş senedir böyle...ya havada ya suda var bişey