öğretmenler gününde öğretmene hediye almamak

almamak olmaz, ama günümüz velileri gibi hediye yarışına girmek de olmaz.

öğretmen hediyeyi almamakla aslında kökten çözebilir sorunu... idealist bir öğretmen öyle yapmalı bence en azından...

çünkü öğretmen de olsa insandır nihayetinde. nefis sahibidir.

çok beğendiği bir hediye veren öğrenci ile, beğenmediği bir hediye veren öğrenci mukayesesinde adil davranıp davranmayacağının garantisi olamayacağından; bence yanlış bir uygulamadır.

benim çocuğum olsa kesinlikle öğretmenine hediye yarışına giren velilerden olmam...

kalem olur, kitap olur öğretmene verilecek hediye...

oturtursun çocuğunu karşına, anlatırsın güzel güzel, hayal gücünü beslersin, bir resim yaptırırsın mesela öğretmenine, çerçeveletir gider onu verdirirsin mesela en fazla... ''öğretmenim sizin için yaptım, öğretmenler gününüz kutlu olsun'' der, ve gerçekten çocuklara kıymet veren iyi bir öğretmen ise; bundan fazlasıyla memnun ve mutlu olur diye düşünüyorum...

ama tabii öyle veli de, öyle öğretmen de nerdeeee.....

sevgililer gününden önce hediye almamak için ayrılmak, doğum günlerinden önce arkadaşlar ile küsmek, yılbaşı öncesi hastalık bahanesi ile işe gitmemek vb durumlar ile gelecekte karşılaşması olasıdır.

dün yeğenimin sınıfından iki çocuğun annesi öğretmene hediye olarak yapılacak bir slayt gösteriminde çocuklarının aynı cümleyi söylemesi üzerine bir tartıştılar resmen akıl tutulması yaşadım. ah insanoğlu ah...

onların bize alması lazım. sonuçta müşterileri yani velinimetleri biziz. bizler sayesinde mesleklerini sürdürebiliyorlar. *

bana bi öğrencim plak almış bu nasıl bir incelik çok mutlu oldum lakin bir öğretmene verilecek en büyük hediye ahlaklı, saygılı çocuklar ile donatılmış sınıflardır. saygının olduğu yerde öğretim zaten güzelleşir.

böyle bir beklentim yokken hediye ile karşılaştım. bence çok anlamlı. bir dal karanfil bile sizi düşündüm demektir

çocuklar okula beslenme getiremiyor yazik öğretmene nasıl hediye alsin.eskiden corap alırdık şimdi çorap bile pahalı.

bu sene 7. sınıfa giden küçük oğlumun sınıfında yaşanan durumdur. veli whatsapp grubunda sınıf temsilcisi, "diğer sınıflar yapıyor, biz de öğretmenlerimiz için bir şeyler yapalım." yazdı ama hiçbir veli, kendisine cevap yazmadı. normalde sınıfça hediye alma organizasyonları olurdu ama bu sene, olmadı. ortaokul ve lisede sanırım hediye olayları son buluyor.*

çocuklar küçükken, bu hediye alma konusunda daha özenli olunuyor çünkü sadece bir sınıf öğretmenleri var. onunla da özel bir bağ kurdukları için ona hediye almak istiyorlar ama ortaokul ve lisede her dersin ayrı bir öğretmeni olunca, çocuk da bir öğretmenine hediye alsa, diğeri üzülür diyerekten hiçbirine hediye almamakla olayı bitiriyor.

ben, öyle klasik hediyeler alınmasına karşı olan bir veli olarak, çocuklarım anaokuluna ve ilkokula giderken, kah öğretmenlerine özel yaptıkları bir resmi çerçeveletip öğretmenlerine hediye ettirdim, kah öğretmenleri adına fidan bağışında bulundum, kah sınıfın toplu hediye organizasyonuna katıldım ama çocuklar büyüyünce, artık tüm bunlar geçmişte kaldı...

bu geleneği hicbir zaman anlamadim.ha hediye aldim mi?ilkokulda her sene aldim.dolmakalemdi vd. simdi bakiorum millet laptop falan aliyor.almayinca bozulan hocalar varmis cok sasirdim.tablet,cep tel kablosuz kulaklik ve sarj ünitesi isteyen varmis.evet isteyen hocalar bile varmis watsap gruplarinda.yani kusura bakmayin da bu sacmalik.sembolik bir hediye alinir tamam iyi de olur ama bn nie hocanin lüksünü finanse edeyim?

almak kadar almamanın da doğal olduğu durumdur. son zamanlarda hediye işinin cılkı çıktı. ben ilkokuldayken her öğretmenler gününde, rahmetli dedemin topladığı beyaz kasımpatı buketini götürürdüm. öğrencilerim de bana kasımpatı getirse her sene tekrar tekrar dünyanın en mutlu öğretmeni ben olurum. ki staj döneminde bir öğrencimin verdiği küçücük şeker, hâlâ cüzdanımdadır çünkü o benim için büyük bir sevgi göstergesidir. biz hediye istemiyoruz, değerimizi maddiyatla ölçmüyoruz. çocuklarımızın tatlı tebessümü, sevgisi saygısı, gelişimlerini görmek hediyenin ta kendisi.

bu işin ülkemizde artık suyunun çıktığını düşünüyorum, bi kalem hediye edersin öğretmenine sevinir, bi not yazarsın sevinir. ama insanların maddi güçlerini zorlayarak, bir araya gelip 25 bin liralık hediyeler almak da doğru değil. insan öğretmenine en güzel hediyeyi öğrenerek verir.

günün amacı hediye almaktan çok onların değerinin ve öneminin bilinmesiyle alakalı.
ilk ebeveynler sonra da çocukları.
yıl boyunca saygısızlık veya terbiyesizlik yapacak sonra gelip bu günde hediye alacak? mantığa uyuyor mu yani?
ben köy okulundaydım. öğretmenimize mektup yazardık, çiçek veya pilot kalem alırdık en çok. ve sınıfın yaramazları (aile yapısından sorunlu olanlar) özür dilerdi. çünkü sınıfın çoğunluğu öğretmene saygı ve sevgi duyulması gerektiğini biliyordu. bazı öğretmenler var ki kendi meslekleri dışında o çocuğun bazen annesi ve bazen de babası olabiliyor. o edayla ilgilenip konuşma yapabiliyordu yani. ve sınıfın en sıkıntılı çocuğunu bile biraz o ve biraz çoğunluk olan biz, normale çevirmiştik 5'e gelene kadar.
ve ben anasınıfı ya da ilkokul öğretmenlerinin biraz çocuk psikolojisinden anlaması gerektiğini düşünüyorum. çünkü ikinci eğitim yeri ve ikinci ev okul. ve o yaşlarda çocuğu düzeltmek yerine daha da bozabilecek tavır ve davranışları sergileyen de var.
4/4'lük bir öğretmenlere sadece 11. sınıfın ilk döneminde ve edebiyat dersinde denk gelmiştim. o dönem 2 kez edebiyatçı değişmişti ve ikisi de çok iyiydi. ve ben ikisinin hâlâ yüzünü de unutmuyorum kendilerini de.
öğrenci hâlinden anlıyorlardı,
amaçları ego tatmininden çok (dersimden geçemezsiniz vs. olayına giren de var) gerçekten dersi tam öğretmek ve hayat hakkında bir şeyler katmak,
haftada 1 kez dersin 10 dk'sında bize bir şeyler anlatırlardı, ön yargı oluşturan kitaplar varsa yıkmak için önerirlerdi ve bizimle sohbet ederlerdi. çoğu öğrenci derslerinde 85'in altına kolay kolay inmiyor ve dersleri iple çekiyordu. dersten nefret edenler dahi dersi dinliyor ve çıt çıkarmıyordu. bunlar benim gözümde asıl öğretmen işte. çünkü verdikleri eğitim ve öğreti boynuza kulağı geçirtecek cinsten. boynuzu kesmek ya da kulaktan aşağıda bırakmak değil.
bugün sadece öğretmenliğin hakkını veren öğretmenlerin günü. onların ki kutlu olsun, diğerleri de biraz kendine baksın...

gerizekalı sınıf anneleri yüzünden her sene pırlanta alıyorduk kadına. e bi kuyumcu açmıştır artık.

vicdan azabı çekiyorum.