okunan kitabın son sayfasına geldiğini fark etmek

sevilen kitaplar için iç burkucu olaydır. hele bir de kitapla ayrı bir bağ kurulduysa kalpte bir hüzün bırakır. bazen ağlandığı bile olur. eğer kitap pek sevilmemişse ve zordan bitiriliyorsa oh be dedirtir.

uyanmak. kitabı okurken kendinize ait bir dünya kuruyorsunuz ve orada kısa süreli bir yaşamınız oluyor. kitap bittiğinde ise bu rüyadan uyanıp gününüze, hayatınıza dönüyorsunuz.

sevdiğin bir karakter ölmüşse onunla ikinci kez vedalaşacağını da fark edersin

yaa simdi ne okuyacagim diye uzuldugum andir. o yuzden yedek kitap ayarlarim. biri bitince digerine gecerim.

yavrundan ayrılmak gibidir. kapağı kapattıktan sonra bir süre bakarım öylece...

geciktirebildin kadar geciktirmek istediğin durum.

an itibariyle yaşadığım durumdur. neyse biz de yıldız'lar bitmez. hikaye devam eder (:

bundan sonra hikayenin satırlarda değil,kafanın içinde devam edeceğini anladığın andır.

ben hiçbir zaman aa son sayfaya gelmişim haydaa tüh tüh olmadım zaten onu elinle çevirirken hissediyorsun yani.
elektronikte de sayfa sayısını görüyorsundur illa.
son sayfalara geldiginde saymaya başlarım bir yandan o esnada hazırlıyorsunuz ya aslında içten içe kendinizi.
bayağı buruk hissettiğim aa niye bitti ki şimdi burda biter mi ya dedigim çok kitap oldu.
alışıyor insan nelere alışmıyor.
uzun zamandır bu hisse sahip olmadım genelde hikayeleri zar zor bitiriyorum okumak için okuyorum
bu hissi mi kaybettim hayat koşturmacası daha az keyif mi alıyorum artık emin değilim.
birçok şeyi eskisi gibi yaşayamadığımızı bir tek ben mi düşünüyorum acaba?

öyle kötü bir his ki benim için. karakterlerden ayrılmak istemiyorum. hele de yazar sevdiğim birisiyse o duyguyu atlatmam zor olur.