öldü süsü verilerek yepyeni bir hayata başlamak

mümkün olmasını dilediğim ama mümkün olmayacak bir hayaldir. ben ancak yaşama süsü vererek ölüyorum aslında. pek çoğumuz gibi...

"maalesef bir kitabın içinde yaşamıyoruz." dedirtir.

benim de zaman zaman düşündüğüm bir fikir. insanın kendi cenazesine katılması ve sonrasında yeniden doğmuş gibi özgür kalabilmesi.
denemeye değer.

yaşadığım ilçede deli erol isimli şahsın yaptığı ya da yapmaya çalıştı eylem.

erol komşu illerden bir grupla alacak verecek davası yaşıyor. adamlar bizim ilçeye gelip 3-4 gün erol’un dükkanının önünde nöbet tutuyorlar, erol da o zamanlar babamla amcamın işlettiği birahaneye gelip uzak çaprazdan adamları izliyor sürekli. bu sırada alkole de devam tabii. artık 3. ya da 4. gün cami hocasını arayıp kendi selasını verdiriyor. dükkanının dibinde merkezi hoparlörlerden biri olduğu için de sela, alacaklılar tarafından çok net duyuluyor. adamlar söve söve çekip gidiyorlar.
daha sonraları adana’da denk gelmişler, erol’a 2 el sıkmışlar ama en azından anı kurtarmış erol.

bir çok defa filmi yapılan bayat bir konu.
(bkz: seconds 1966 filmi)
(bkz: 1988 parano filmi)

çocukluğundan beri yaşadığın evden şehirden ayrılıp başka bi şehirde de yaşanabilir ama tek başına hiç bir akrabadan aileden birisi olmadan yeni bir hayata başlamakla eş değer olan şey ama bu ekonomide ve türk bir ailede kız çocuğu olmakla imkansız maalesef...

mümkünatı varsa olsun ama yok.

münevverin katili

çok kez düşündüm bunu.
yapan varsa tebrik ederim, beni de alsın yanına.

eğer kesinleşmiş bir cezanız yoksa öldü süsü verilmeden de yepyeni bir hayata başlayabilirsiniz. çekin gidin kardeşim başka memlekete, kurun yeni hayatınızı.