olmayışı kabul edememek

bazen sadece olmaz. doğru kişi değildir, doğru iş değildir ya da yanlış herhangi başka bir şey. benim sorunum olmayışa bir sebep bulmaya çalışmak, mantıklı bir sebep bulamayınca da neden olmadı diye habire üzülmek. sonu gelmiyor...

(bkz: ben yok olamam)

olur şeyler sınırlıdır, olmazlık sonsuzdur. bunun nesini kabulleneyim?

zor da olsa kabullenmek lazım, çünkü bir şeyin (herhangi) olmama ihtimali olma ihtimalinden her zaman daha yüksektir. ama bazen de düşük ihtimaller gerçekleşir, hayat da bunun karmasıdır. yani hem bel bağlamamak lazım hem de umudu kesmemek, zor bir denge tabi.